Volg onze collega Cristina
Cristina is onze collega uit Moldavië. Zij is van de ene op de andere dag in de chaos beland die 'noodhulp' heet. Ze deelde de eerste paar weken hoe zij dit ervaarde. Dit liveblog is inmiddels gesloten.
11 maart
Het was vandaag inderdaad een grote zegen om elkaar als partners te ontmoeten. Zelfs al was het maar voor een online uurtje. Ik zag zoveel anderen die hard werken en elk hun belangrijke deel doen. Hierdoor voel ik meer sterker en hoopvoller. Ik ben dankbaar voor elk van hen en ben zo trots om deel uit te maken van deze familie - de Dorcas-familie, Gods familie. Zoals je in mijn eerdere berichten hebt kunnen lezen, betekent familie ontzettend veel voor mij. Het feit dat ik deze mensen mijn familie noem geeft dus wel aan dat ze echt 'mijn' mensen zijn...
10 maart
Deze nieuwe dag brengt weer nieuwe taken… Al voordat de oorlog begon hadden we onze gebruikelijke kwartaalbijeenkomst met alle Dorcas-partners voor morgen gepland. In alle hectiek was ik het helemaal vergeten. Helaas is het niet mogelijk om elkaar persoonlijk te ontmoeten, omdat zowel onze partners als wijzelf onze handen vol hebben aan het helpen van vluchtelingen. We kunnen nu niet een hele dag afwezig zijn. Een vergadering vinden we wel nodig, omdat we dan goed op de hoogte zijn en blijven van elkaars werk.
Ik vind de hele situatie vandaag erg moeilijk en voel me zo hulpeloos... Ik kan niet alles doen en ben soms beperkt in mijn mogelijkheden. Dat moet ik accepteren. Als ik me zo voel als vandaag dan bid ik tot God, en beetje bij beetje wordt het dan weer helderder en zie ik de zon weer wat meer schijnen…
9 maart
We brengen spullen voor vluchtelingen naar een kerk. Het is zo fijn om de glimlach op hun gezichten te zien als ze aan ons vertellen hoe ze de spullen gebruiken die Dorcas uitdeelt. We bidden dat God wonderen doet en het kleine beetje waarmee we bijdragen honderdvoudig vermenigvuldigt.
9 maart
Vandaag zijn 2 collega’s uit Nederland in Moldavië aangekomen om ons te ondersteunen bij de opvang van vluchtelingen en om een helpende hand te bieden bij alle andere projecten die we ook nog gewoon hebben. ‘Op dit moment is ieders betrokkenheid kostbaar als goud’ is een Moldavisch gezegde dat nu erg toepasselijk is. Morgen gaan de Nederlandse collega’s tijdelijke opvangplaatsen hier in Chisinau bezoeken. Ook gaan ze naar de opvanglocatie van de Christian University en Dorcas.
8 maart
Het zou een geweldige dag zijn geweest als er geen oorlog zou zijn. Ik blijf vandaag thuis, want ik heb echt een vrije dag nodig en mijn familie heeft mij ook nodig. Maar aan de andere kant weet ik dat er veel te doen is en dat er eigenlijk geen tijd is om uit te rusten. Het voelt nogal dubbel om vrij te zijn als je weet dat anderen niet de luxe hebben die jij hebt. Ik tel daarom mijn zegeningen. Ik ben God heel dankbaar voor mijn moeder, mijn vader en mijn grote familie. Mijn moeder komt uit een gezin van 8 kinderen en mijn vader uit een gezin van 12. In totaal heb ik zeker 100 neven en nichten… Het grootste deel van mijn familie woont hier in Moldavië. Ik kan me mijn leven niet voorstellen zonder mijn familie en mijn kerk. Als ik moest vluchten zou ik half Chisinau met me meenemen. Ik bid dat deze oorlog zal stoppen. Lieve Heer, bescherm ons alstublieft.
7 maart
Morgen is het Internationale Vrouwendag, maar dat dringt niet echt door. In een normale situatie hadden we waarschijnlijk een vrije dag genomen om een lang weekend met onze families door te brengen. Maar dit jaar gaat het allemaal anders. Mijn collega's op kantoor zijn nog steeds druk bezig met de voorbereidingen om lokale kerken en christelijke ontwikkelingsorganisaties te ondersteunen bij het opvangen van de vluchtelingen. Mensen uit kerken komen naar ons toe om eerst hulppakketten, beddengoed, warme dekens, kussens en andere dingen te brengen die nodig zijn om op zijn minst een klein beetje comfort te bieden aan Oekraïense families die alles verloren zijn.
6 maart
'Het is zondag en ik ben heel blij dat ik weer bij een kerkdienst mag zijn. Het is een hectische week geweest en ik voel de behoefte om tijd door te brengen in gebed en vrede. We hadden een paar Oekraïense families die in tranen hun getuigenis deelden.'
4 maart
Vandaag eindelijk weer eens op kantoor. Een van de families die we thuis hebben opgevangen, vertrekt vandaag naar familie in Tsjechië. Sveta is met haar zoon, 2 dochters en nicht gevlucht uit Odessa. Na jarenlang sparen, hadden ze daar eindelijk een huis gekocht. Door de oorlog hebben ze alles moeten achterlaten...
3 maart
Uiteindelijk zijn we bij de grens vertrokken met 40 vluchtelingen. We hebben extra auto's kunnen regelen. Het was moeilijk om een opvangplek te vinden. Alles zit overvol. Het aantal vluchtelingen groeit. Mensen zijn hier naar toe gevlucht, maar weten niet waar ze nu naar toe moeten. Dus blijven ze op hun huidige plek. Daardoor kunnen we geen nieuwe vluchtelingen opnemen...
3 maart
Vandaag is het de 8e dag van de oorlog. We zijn aangekomen bij de grensovergang in Palanca. Zodra we onze auto uitstappen, vragen mensen ons om hulp. De wind is erg koud en de grond is nat vanwege de smeltende sneeuw. Er staan honderden mensen in de rij voor de grensovergang. De rij lijkt eindeloos. De mensen proberen wat uit te rusten op hun bagage of dekens of op wat ze maar hebben.
Er is een probleem. Alle officiële opvanglocaties zijn vol. En iedereen die we kennen, heeft geen mogelijkheden om nog meer mensen op te vangen. We zijn met 4 auto's en kunnen slechts 8 vluchtelingen meenemen. Het voelt als een druppel op een gloeiende plaat. Wat moeten we doen?
3 maart
'Sinds gisteren verblijven er 3 vrouwen bij ons thuis. We hebben lang gepraat. Valentina is vorig jaar getrouwd, en heeft haar kersverse man moeten achterlaten. Olga, haar schoonmoeder , zat naast haar op de bank. Zij vertelde hoe zij als student naar Odessa vluchtte vanwege Russisch geweld, en dat ze niet kan geloven dat de geschiedenis zich nu herhaalt. 'Ze hebben nu ook mijn tweede thuis afgenomen.''
2 maart
Ik kijk uit m'n raam en zie dat het volop sneeuwt. Normaal gesproken maakt sneeuw me blij, het is mijn favoriete natuurelement. Maar nu kan ik alleen maar bedenken hoe koud het moet zijn voor de mensen die geen onderdak hebben. De grensgebieden komen voller en voller te staan met tenten. Het is fijn dat de vluchtelingen hiermee droog zitten, maar het is winter. Het is te koud. Een tent is niet voldoende.
2 maart
De mensen uit Oekraïne hebben als doel om de grens over te komen, maar zodra dat is gelukt hebben zij vaak geen plan. Waar moeten ze naartoe? Wat moeten ze doen? Mijn Dorcas-collega's en ik worden de hele dag platgebeld om mee te denken. Zojuist kreeg ik een telefoontje van een moeder met 4 kinderen, die niet weten waar ze heen kunnen. De meeste Dorcas-partners stellen hun locaties (kerken, buurthuizen) beschikbaar voor dit soort gezinnen. We proberen voor zo veel mogelijk mensen een plek te vinden. Vaak is het maar tijdelijk, want de mensen willen verder reizen. Moldavië is te dicht bij de onveiligheid. Het was voor deze mensen heel heftig om hun eigen steden gebombardeerd te zien worden.
2 maart
Vanochtend werd ik wakker gebeld door een vriendin. Ze vroeg me of ik onderdak heb voor 3 vrouwen. Ik heb gezegd dat ze welkom zijn bij ons thuis. We hebben afgelopen week ook een andere familie opgevangen, maar die zijn gisteren op de bus gestapt richting Roemenië. We openen allemaal onze huizen voor ons Oekraïense buren. Het is 't minste wat we kunnen doen.
2 maart
Het is nu 1 uur 's nachts. Ik kan niet in slaap komen. Ik bedenk constant dingen die nog geregeld moeten worden.
1 maart
Vandaag is het superkoud. Er valt wat natte sneeuw en de wind is ijzig. De rij voor de grens is nog steeds lang. Het plan was om vandaag aan de slag te gaan voor onze bestaande projecten, maar tussendoor zit ik allerlei noodhulp gerelateerde taken te verrichten. Erg hectisch.
1 maart
De mensen in Moldavië zijn bezorgd dat Rusland ook ons land zal binnenvallen. Ik zie het in de ogen van mensen dat ze zich zorgen maken. Moldavië is altijd het slachtoffer geweest van grootmachten. We hebben een centrale positie en nauwelijks middelen om ons te verdedigen.
1 maart
Vandaag werk ik op kantoor. Na 5 noodhulpdagen moet ik ook weer wat routineklusjes doen voor onze huidige projecten, want die lopen gewoon door. Het voelt als een jaar geleden dat ik hiermee bezig was.
28 februari
'Vandaag ontmoette ik de familie Dyma uit Odessa. Een paar dagen geleden schrokken ze om 5 uur 's nachts wakker van een bom. Ze zijn toen direct in de auto gesprongen en gevlucht. Het was heel goed dat ze zo snel handelden, want even later kon niemand de stad meer in of uit. Ook al hun vrienden en familie zitten er nog steeds vast... Ze verblijven nu in een kerk die al een lange tijd een partner is van Dorcas. De kerk is nu een opvanglocatie voor vluchtelingen.'
28 februari
'In gesprek met mensen valt het me op dat zij niet over hun eigen veiligheid vertellen, maar over hun bezorgdheid voor de achterblijvers. Veel vrouwen zijn constant met hun telefoon in de weer. Ze bellen huilend of luisteren zwijgend naar de stem van de man die ze vrezen nooit meer te zullen zien.'
28 februari
'Ik heb slechts een paar uur geslapen vannacht, en vandaag begint er weer een nieuwe hectische dag. Ik ben in Basarabeasca (grensgebied) aangekomen, en ik zie de vermoeidheid op de gezichten van de vluchtelingen die na een lange reis ook nog in een kilometerslange wachtrij hebben gestaan. Voor hen is Moldavië slechts een tussenstop. Ons land is te dicht bij het oorlogsgebied om zich veilig te voelen. Bovendien hebben wij nauwelijks een leger, dus dat geeft niet echt een veilig gevoel. Toch zie ik opluchting bij de mensen die de grens oversteken. Het is een grote stap in de goede richting. Het is een sprankje hoop.'
27 februari
'Ze zeggen dat het aanstaande dinsdag gaat regenen, en misschien zelfs sneeuwen. Hoe moet dat nu met de mensen die geen bescherming hebben tegen de koude wind en slecht weer? Het motiveert mij om nog een stapje harder te lopen.'
27 februari
'Vandaag zijn mijn collega Andrei en ik op pad geweest met de filmcrew van EO Metterdaad uit Nederland. We bezochten Palanca, het grensgebied van Moldavië en Oekraïne. De rij met vluchtelingen aan de kant van Oekraïne was meer dan 10 kilometer lang! Het was erg bemoedigend om te zien hoeveel vrijwilligers er op de been waren om te helpen waar mogelijk. Ze stonden klaar met warme maaltijden, verzorgingsmiddelen, kleren en vervoer. Ook mijn eigen kerk kwam met een bus, volgeladen met gedoneerde spullen.'
26 februari
'We zijn volle bak aan de slag om een noodhulpoperatie op te starten. Vandaag werden onze plannen om in actie te komen als Dorcas Moldavië concreter. Ik heb de hele dag aan de telefoon gehangen met partnerorganisaties en met noodhulpspecialisten van Dorcas in Nederland. Terwijl we nadenken over de beste strategie, werken we aan projectvoorstellen. Al met al heel hectisch, maar het voelt goed om iets te kunnen doen.'
Geef voor noodhulp!
Jouw donatie draagt bij aan onderdak, voedsel, water, bedden, matrassen, dekens en traumazorg.
25 februari
'Wow! De Moldaviërs reageren massaal op de gebeurtenissen. Iedereen lijkt in actie te komen voor de vluchtelingen die onze kant op komen. Vluchtelingen, wat een woord. Hoe snel kan de status van een heel land veranderen. Ik kan nog steeds niet geloven in welke realiteit we zijn beland.'
24 februari
'We werden vandaag constant overladen met telefoontjes en vragen. We hebben angst gevoeld, spijt, diepe teleurstelling, onzekerheid. Wat moet ik, nee, wat moeten wij doen? We kunnen dat nog niet overzien.'
24 februari
'Ik ben niet iemand die het nieuws volgt. Het nieuws maakt me slechts bezorgd, dus meestal weet ik alleen wat er speelt als vrienden of familie dit aan mij vertellen. Toen ik hoorde over de dreiging door Rusland richting Oekraïne verwachtte ik niet dat het zo snel zou escaleren. Vanochtend hoorde ik dat Oekraïne gebombardeerd is. Mijn eerste gedachte: het zal wel vals nieuws zijn. Maar dat was niet zo... De hele dag denk ik: 'En nu? Is dit echt aan het gebeuren? Hoe kan dit gebeuren in de 21e eeuw in Europa?'