In Zuid-Soedan ziet Agnes Kroese de mensen achter de statistieken 

Agnes Kroese, algemeen directeur van Dorcas, is even terug in Zuid-Soedan. Daar ontmoet ze mensen die, na een vlucht naar buurland Soedan, nu terug gevlucht zijn naar hun geboorteland.  

Omringd door kinderen loop ik mee met de chief, de lokale leider van het dorp. Ik ben weer even terug in Zuid-Soedan. Het land dat ik mijn ‘tweede thuis’ ben gaan noemen. Van 2019 tot 2022 was ik hier landendirecteur voor Dorcas. Zuid-Soedan prijkt hoog op ranglijsten waarop je als land juist niet bovenaan wilt staan. Het merendeel van de bevolking is afhankelijk van noodhulp en voert dagelijks een zware strijd om te overleven.  

Ondanks de moeilijke omstandigheden, heb ik geen moment spijt gehad van mijn besluit om een aantal jaren in Zuid-Soedan te gaan wonen en werken. Het land en haar bewoners hebben mij geraakt op een manier die niet in woorden uit te drukken is. Het voelt bijzonder hier weer terug te zijn.  

De chief en ik lopen naar het midden van het dorp. Onder een grote boom hebben zich een groot aantal mensen verzameld. Het zijn voornamelijk vrouwen en kinderen. Jaren geleden verlieten deze mensen hun thuisland Zuid-Soedan en zochten een veilig heenkomen in Soedan. Het was hen net gelukt om weer iets van een leven op te bouwen toen er in Soedan oorlog uitbrak.  

Radeloos zagen zij maar één uitweg: terug naar Zuid-Soedan. Terug naar dit dorp waar zij, zo goed en zo kwaad als het gaat, onderdak vinden bij familie. Familie die gastvrij wil zijn. Maar wat kun je delen als je zelf niets hebt?   

Beperkte middelen  

Dorcas is samen met ZOA een project gestart om de terugkerende vluchtelingen en hun gastgezinnen te ondersteunen. Wij doen wat we kunnen, maar ook onze middelen zijn beperkt. En wanneer ik de grote groep vluchtelingen daar onder die boom zie, voel ik me even overweldigd. Machteloos bijna. Het is schrijnend om te zien. Wat hebben deze mensen al meegemaakt? En wat staat hen nog te wachten?   

Dit is de realiteit van het werk van organisaties als Dorcas. Wereldwijd stijgt het aantal crises en daarmee ook het aantal mensen in nood. We kunnen echter elke euro maar één keer uitgeven en moeten soms heel moeilijke keuzes maken. Je zou er bijna moedeloos van worden.  

Oopgeven is geen optie  

Maar ik kan, ik wíl mij niet neerleggen bij het feit dat er wereldwijd zoveel mensen te lijden hebben onder onrecht en een oneerlijke verdeling van middelen. We kunnen wel degelijk iets doen. Al is het maar een druppel op de welbekende gloeiende plaat.  

Je kunt je afvragen wat het effect is. En inderdaad, in de statistieken zie je het soms nauwelijks terug. Maar ik zie de mensen die schuilgaan áchter de statistieken. De mensen die geraakt zijn door zo’n druppel. Ook in Zuid-Soedan.  

De jongeman in een rolstoel die stralend zijn certificaat van de vaktraining in ontvangst neemt. De moeder die mij glunderend haar waren op de markt laat zien en vertelt dat haar kinderen naar school kunnen dankzij het geld dat ze nu verdient. Het groepje dorpelingen dat trots over de nieuwgebouwde dijk loopt; wanneer de volgende regens vallen, zullen ze veilig zijn voor het water.  

Een zee van vrede en gerechtigheid  

Het lijkt dus soms een kleine druppel, maar alle kleine druppels samen vormen een stroom. En veel stromen kunnen weer uitgroeien tot een brede rivier. Tot een zee van vrede en gerechtigheid. Is dit een utopie? Een illusie? Misschien wel, maar toch kíes ik ervoor erin te geloven. Want elke druppel telt. 

12 april 2024