Herinneringen in een plastic zakje

‘De oorlog is voorbij, maar de crisis is nu pas echt begonnen.’ Deze zin raakt mij diep tijdens mijn bezoek aan het door de oorlog vernielde Syrië. En ondanks alle ellende zie ik toch ook de veerkracht van de mensen om op te krabbelen. Om weer iets van hun leven te maken en te genieten van de kleine dingen.

Het is december 2019. Samen met enkele collega’s bezoek ik de projecten van Dorcas in Syrië. We gaan onder meer langs bij de Community Centers in Damascus, Homs en Aleppo (Hanano). Ik kom daar in contact met vrouwen die alleen verder moeten. Hun mannen en zonen zijn omgekomen in de oorlog of naar het buitenland gevlucht. Dorcas helpt deze vrouwen om een vak te leren. Zo kunnen ze voortaan zelf geld verdienen en een nieuw bestaan opbouwen. Ook voor de kinderen is er veel aandacht in de Community Centers. Het is inspirerend om te zien dat de medewerkers van Dorcas zoveel vreugde brengen in de levens van deze kinderen.

Ik ontmoet daar ook de 85-jarige Umm Rabia. Een krachtige, oude vrouw met prachtige ogen. Ze heeft niemand meer. Haar gezinsleden zijn in de oorlog gedood en haar dochter is naar Libanon gevlucht. Elke dag komt ze vanuit haar kapotgeschoten flatje naar het Community Center van Dorcas. Gewoon om even een praatje te maken en mensen te ontmoeten. In een plastic zakje heeft ze foto’s van haar gezin. Dat is alles wat er nog van haar leven over is. Umm Rabia leeft met haar herinneringen.

Ondanks haar situatie is ze dankbaar. Dankbaar dat Dorcas haar aandacht geeft. Dat er naar haar wordt geluisterd. Dat ze wordt gezien. Haar dankbaarheid doet mij heel veel. Dankzij mijn werk bij Dorcas kan ik iets in haar leven betekenen. Hoe klein het soms ook lijkt, voor haar is het van groot belang. Dat is waardevol. Of zoals Moeder Theresa het heeft gezegd: ‘In dit leven kunnen we geen grote dingen doen. Maar we kunnen wel kleine dingen doen, met veel liefde.’

Paula IJben
(HR-adviseur)

09 maart 2020