We zochten snel dekking toen ze schreeuwden: ‘Schieten!’

‘Heb je ooit het gevoel gehad dat je constant op je hoede moet zijn voor een mogelijke ramp? Als je ergens komt, bekijk je direct waar je zou kunnen schuilen als alles zou ontploffen. Ben je weleens bang geweest om te gaan slapen, omdat je misschien wel wakker zou kunnen worden in een nieuwe ramp? Ik heb dit meegemaakt. En ik ben niet de enige. Sinds 4 augustus maken 6 miljoen mensen, inclusief ikzelf, mee wat geen mens zou moeten meemaken. Door mijn ervaringen hierover te delen, hoop ik dat anderen die dit meemaken zich ook gehoord zullen voelen.

Op dinsdag 4 augustus 2020 had ik na mijn werk met vrienden afgesproken in Gemmavzeh. Op deze dag hadden mijn vrienden om verschillende redenen afgezegd. Achteraf ben ik natuurlijk enorm blij dat mijn plannen niet doorgingen! De details van wat er precies is gebeurd, zijn al uitgebreid aan bod gekomen in het nieuws en daar wil ik het eigenlijk niet over hebben. Het zou toch niets veranderen aan wat er is gebeurd. De herinneringen en emoties zullen ons ons hele leven bijblijven en worden doorgegeven aan onze toekomstige, onwetende kinderen. Ik hoop dat ik, door dit te schrijven, deze verschrikkelijke ervaring goed en correct kan schetsen.

De stad in puin

De dag na de explosie kreeg ik een e-mail met een oproep voor vrijwilligers om te rapporteren over de gebeurtenis in de stad. Ik dacht niet na over de gevaren en ik kleedde me snel om. Samen met mijn collega’s Taya, Maria en Jean ging ik naar het getroffen gebied. Ik ben werkzaam als HR-medewerker voor Dorcas en ik heb dus geen ervaring met veldwerk. Ik dacht dat ik wel wat kon hebben, maar wat dit betreft had ik er niet verder naast kunnen zitten. Je kunt je niet voorbereiden op wat je te zien krijgt na zo’n ramp. Als je vanuit de buitenwijken richting de haven gaat, heb je het gevoel dat je je in een post-apocalyptische film bevindt. De soundtrack is een dissonante mix van ambulances en glasscherven.

Terwijl we vlak bij de haven door een van de meest getroffen wijken liepen, zag ik mensen de straten vegen, terwijl ze – zo vertelden ze later – overpeinsden hoe ze de knal van de dag ervoor in vredesnaam hadden overleefd. Ik zag mensen in het gips met overal hechtingen. Ik zag mensen met dichtgeplakte ogen, mensen met schouders uit de kom en mensen met gebroken harten. Anderen zaten met een sigaret tussen hun lippen verslagen op de ruïnes van wat ooit hun thuis of hun inkomstenbron was.

In de hoofdstraat van de wijk was er een hevige ruzie gaande tussen wanhopige burgers en compleet uitgeputte politieofficieren. We zochten snel dekking toen ze schreeuwden: ‘Schieten! Geweren! Ga naar achteren! Schuilen!’ Terwijl ik vluchtte voor mijn leven, greep een jongeman mij bij mijn arm. Hij vroeg me of hij ook mensen zou kunnen helpen, en hoe. Ik drong erop aan dat hij nú moest schuilen. Ik liet hem snel een foto maken van het Dorcas-logo op mijn jasje, zodat hij later contact met ons zou kunnen opnemen.

Deze jongen en vele anderen hebben ons geholpen. Veel mensen deelden eten en water uit aan iedereen die aan het opruimen was. Het was zwaar. Ik kwam op het punt waarop ik mijn collega’s vroeg of ik alsjeblieft kon stoppen. Ik kon het gewoon niet meer aan.

We moeten doorgaan

Zodra ik ’s ochtends wakker word, herbeleef ik alles. Wanneer ik mijn ogen open, ben ik in gedachten al op zoek naar een schuilplaats. Mijn ogen zijn rood van de tranen. Dan adem ik diep in en herinner mezelf aan het feit dat ik anderen weer mag helpen die dag. Velen zijn zwaar getroffen of zelfs overleden. Mensen voelen zich schuldig dat ze het overleefd hebben, terwijl anderen om het leven zijn gekomen. We kunnen niet terugdraaien wat er gebeurd is, maar we kunnen met hulp van God wél de stad herbouwen en de mensen nieuwe hoop en een nieuw bestaan geven.

Beiroet ligt plat. Letterlijk. Mensen hebben onderdak, water en eten nodig, maar ook mentale en fysieke hulp. Er lopen kinderen met grote trauma’s rond. Als ik ’s avonds weer veilig in mijn bed lig, denk ik aan al deze kinderen.

Het is werkelijk inspirerend om te zien hoe gebroken mensen hun omgeving weer opbouwen. Als je kunt helpen, doe dat dan! Het vuur in de Libanese mensen mag nooit doven!’

Doneer voor noodhulp in Beiroet via dorcas.nl/beiroet.

11 augustus 2020