Vrijwilliger in de schijnwerper

Dreamteam Bergambacht

In Bergambacht zijn ze de koning te rijk met de mannen van de logistiek. Secretaris Jolanda Kwakernaak vertelt.

‘Ze komen al vroeg de winkel binnen klossen in hun schoenen met stalen neuzen, in de truien armen met stalen spieren, de oksels gesprayd met frisse deodorant (meestal) en de stoere snuiten met een scherp scheermes gladgeschoren. Hier en daar is een stukje vergeten, maar daar zeurt niemand over want tja… dat staat hun gewoon on-ge-loof-lijk stoer. Kijk ze glimmen, onze mannen, ze staan te popelen om de handen uit de mouwen te steken. Eerst nog even een bakkie koffie terwijl ze samen de dag doornemen. Ze pakken hun momentje van rust nu de winkel nog gesloten is; de koffietafel leeg en de koekjestrommel vol. De geintjes vliegen al snel over tafel.

Groot meubilair

Deze heren doen het werk veelal achter de schermen en verdienen hun eigen verhaal. Zij zijn de mannen die altijd op pad gaan om tafels en kasten en ander groot meubilair op te halen of te bezorgen. Hun aanvoerder is Wim Linge (79) en hij is, zeg maar, de trainer van het spul. Hij stuurt zijn jongens aan, ook al weten ze allemaal precies hoe het moet. Die jongens zijn Jacob Turfboer (79), Leo Speksnijder (82), Jan van Dam (75) en Sander Swijnenburg (76).

Wim maakt een lijst van alle bellers die van hun oude meubels af willen, en combineert de ritten met dat wat weggebracht moet worden naar klanten. Deze mannen van de logistiek hijsen hun afgetrainde lijven zeker twee keer per week een dagdeel in de vrachtwagen en rijden vele tientallen kilometers door de Krimpenerwaard om al die bellers een bezoekje te brengen. ‘We komen eerst kijken voordat we beloven dat we het meenemen,’ wordt er van tevoren aan de telefoon gezegd.

Soms willen de mensen zelfs geld geven als je hun stoel of tafel maar meeneemt. Daar beginnen ze niet aan. Want er is één ding dat ze geleerd hebben in al die 5-10-15 of 20 jaar dat ze dit werk al doen: Je mot heel duidelijk wezu! Zo halen ze de stevige schouders op bij mensen die hen onder druk zetten om hun oude spullen toch mee te nemen: ‘We hebben het u van tevoren gezegd. Wij moeten ook stortingskosten betalen’.

Uit menslievendheid nemen ze wel eens een oud stoeltje mee van een senior die kind nog kraai heeft. Ach ja, zo’n man help je dan toch gewoon. En ze zijn buitengewoon verheugd als ze een bijna nieuwe elektrische sta-op stoel mee kunnen nemen die beslist meer dan een paar tientjes in de winkel gaat opleveren. Ze halen de kasten bij de mensen uit elkaar, sjouwen die de wagen in en bij de winkel wordt de kast er weer uitgehaald en in de winkel in elkaar gezet. Na de verkoop mag de kast weer uit elkaar, de vrachtwagen in en bij de klant in elkaar gezet. Dit houden alleen de allersterksten lang vol, en dat zijn onder anderen de mannen die vroeger al met volle melkbussen liepen te sjouwen en op hun 82-ste ook nog helpen met hooibalen opsteken!

Gouden harten

Pasgeleden kwam een van deze mannen ter ore dat een vaste klant, een oude dame die elke week koekjes voor de vrijwilligers meeneemt, gevallen was. Ze had de winkel gebeld om te vertellen dat ze haar arm gebroken had en daardoor een paar weken niet zou komen. En wat zegt dan een van onze bodybuilders, een guitige zeventiger met vaal Dorcas-petje dat eigenlijk allang bij de stort had moeten liggen? Hij zegt: ‘Ik breng haar van de week wel effe een blommetje, vindt ze vast wel leuk!’ Stoere mannen met gouden harten; ons eigen dreamteam!’

07 juni 2023