Partij kiezen 

Ik huil niet snel, maar de tranen zaten hoog tijdens de online ontmoeting met mijn collega’s in Libanon. De nood waarin ze verkeren, hun zorgen en wanhoop waren voelbaar door het beeldscherm heen. Ze zijn bang, bezorgd maar ook gefrustreerd. Bang en bezorgd over hun eigen veiligheid en die van hun families. Gefrustreerd omdat de middelen om hulp te bieden beperkt zijn, terwijl de nood zo hoog is. Frustratie is er ook, omdat ze het gevoel hebben dat het lijden dat momenteel plaats vindt in Libanon niet gezien wordt in de rest van de wereld. Dat de internationale gemeenschap de ogen sluit en stil blijft.  

Ik herken dit, want ik merk hetzelfde in Nederland als het gaat om collectieve verontwaardigheid over hoe onschuldige burgers in allerijl op de vlucht moeten voor het geweld. Maar, bij nader inzien is het misschien niet helemaal juist om over stilte te spreken. Luid en duidelijk zijn namelijk de negatieve reacties die wij als Dorcas kregen (en krijgen) op de noodhulpcampagne voor Libanon. 

Begrijp me goed: van boze reacties kijken we niet op. Er zijn altijd mensen die kritisch zijn. Kritisch zijn mag, daar heb ik absoluut geen problemen mee. Ik heb er ook oog voor dat de situatie in het Midden-Oosten gevoelig ligt en realiseer me dat de meningen ver uiteen liggen, ook of misschien wel juist in christelijk Nederland. Maar de wijze waarop sommigen het blijkbaar nodig vinden hun mening te ventileren, daar vind ik wel wat van.  

Het ging nu zelfs zover dat we, voor het eerst, een campagne op social media hebben stopgezet vanwege de haatdragende commentaren. Wat ons ook opviel, was dat we niet alleen online zulke reacties naar ons hoofd geslingerd kregen. Ook in telefoontjes en e-mails van onze eigen supporters ging het er soms heftig aan toe.  De oproep om te geven voor noodhulp hoeft geen uitnodiging te zijn om over te gaan op ronduit kwetsende communicatie.  

Ik hou van een stevige inhoudelijke discussie en sta open voor kritische vragen, maar dan wel met respect voor elkaar. En wat ik gelukkig ook vaak heb horen en zien gebeuren de afgelopen week, is dat er begrip ontstaat wanneer we uitleggen waarom we doen wat we doen. In Libanon werken we al meer dan dertig jaar en hebben we een groot netwerk binnen de christelijke gemeenschap. Daardoor konden we ook snel in actie komen.  

Dorcas werkt in 14 landen en als er in één van deze landen een crisis is, dan steken wij de handen uit de mouwen. Dat blijven we doen, ook als moeilijk is. We kiezen geen politieke of theologische zijde. Als we al partij kiezen, dan is het voor de mens in nood.   

Agnes Kroese is algemeen directeur van Dorcas, een christelijke organisatie voor noodhulp en ontwikkelingssamenwerking. Dorcas investeert in duurzame verandering en creëert bij armoede, uitsluiting en crisis mogelijkheden voor mensen om tot bloei te komen.  

05 oktober 2024