Oekraïense lerares Natalia: ‘Ik ben alweer begonnen met lesgeven, maar nu online’

De 34-jarige Natalia woonde tot voor kort in de Oekraïense stad Cernomorsk in de regio Odessa. Op 24 februari werden zij en haar gezin verrast door de eerste berichten van de oorlog die was begonnen. Samen met een aantal familieleden en vrienden vertrok zij naar Moldavië, waar ze in Telenesti worden opgevangen in een project van Dorcas en lokale partners.

‘We sliepen nog, toen we om 5 uur ’s ochtends een telefoontje kregen van vrienden die ons vertelden dat het Russische leger een invasie in Oekraïne was begonnen. Ze zeiden dat we zo snel mogelijk de stad moesten verlaten of in elk geval naar een schuilkelder moesten gaan. 6 dagen lang legden we keer op keer dezelfde route af: als we buiten het luchtalarm hoorden gingen van ons appartement naar de kelder van ons flatgebouw, en wanneer het weer rustig werd gingen we terug naar huis. Toen het Russische leger de militaire basis in de buurt bombardeerde, besloten we Oekraïne te verlaten.’

Afscheid van echtgenoot

Zo verlieten Natalia, haar 58-jarige moeder Tatiana en haar 9-jarige zoon Constantin op 1 maart om 6 uur ‘s ochtends het land en lieten hun huis en alles wat hen dierbaar was achter. ‘We reisden samen met 2 vriendinnen van mij en hun kinderen. Onze echtgenoten bleven achter om het land te verdedigen. Het afscheid was erg moeilijk.’

Natalia met haar moeder en zoontje

Bij de grensovergang Tudora kwam de groep Moldavië binnen. ‘We kregen in het district Telenesti een appartement toegewezen waar we met z’n achten mogen wonen zolang we onderdak nodig hebben. We zijn heel hartelijk ontvangen. Mensen willen ons van alle kanten helpen en in winkels krijgen we zelfs gratis producten als de verkopers horen waar we vandaan komen. Dat ontroert ons enorm.’

Online les

Natalia werkte voorheen als econoom, maar liet zich vorig jaar omscholen tot lerares aardrijkskunde omdat ze heel graag met jongeren wilde werken. Inmiddels heeft zij, net als Constantin en de andere kinderen, de lessen van haar school weer hervat.

‘Dat doen we nu online. En al zijn de omstandigheden moeilijk, ik ben blij dat ik mijn collega’s en mijn leerlingen weer zie. De kinderen hier missen hun vrienden natuurlijk, maar ook voor hen is het fijn om weer met hun leraren en klasgenoten aan de slag te gaan, al is het op afstand. Dit geeft ons ook structuur: we pakken zo goed en zo kwaad als het gaat de draad weer op. Eigenlijk hadden we gedacht en gehoopt na een week weer thuis te zijn, maar het ziet ernaar uit dat het allemaal veel langer gaat duren. De toekomst is erg onzeker, maar we zijn heel dankbaar voor de manier waarop we zijn opgevangen.’

Steun ons werk en doneer voor slachtoffers van oorlogen en conflicten

24 maart 2022

Vond je dit interessant om te lezen?

Meld je dan aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en het magazine Hartslag.