‘Ik heb ervaren hoe belangrijk het is dat anderen naar je omzien’

Door Corine Boerma

Handwerken doet Margriet Visser-Staat (40) met veel plezier. Niet alleen voor de ontspanning, maar ook omdat ze graag iets weggeeft. ‘Daarin zit echt iets van mezelf.’ Die twee elementen kan ze goed combineren bij het Dorcas Handwerkatelier.

Wat brengt creatief bezig zijn jou?
‘Het zet me stil en ontspant me. En ik vind het leuk om bijvoorbeeld met een klein bolletje katoen een knuffel te maken en dit als cadeau weg te geven aan een ander. Daarin zit echt iets van mezelf: mijn tijd en aandacht. Je kunt met weinig middelen al iets creëren.’

Je bent als Dorcas-vrijwilligerscoördinator ook betrokken bij het Handwerkatelier. Welk doel heeft dit atelier?
‘Voorheen had hulporganisatie Dorcas veel handwerkclubs waar mensen samen kwamen om truien en sjaals te breien. Deze werden vooral naar Oost-Europa gestuurd. Op een gegeven moment is de kleding vervangen door geld. Hiermee kunnen mensen die hulp ontvangen van Dorcas, kopen wat ze echt nodig hebben en hierdoor ontstaat er hulp op maat. Aan de handwerkers is gevraagd of ze spullen willen blijven maken om in de Dorcas-winkels te verkopen. Via het Handwerkatelier, een groep op Facebook, delen we ideeën en patronen. En soms organiseren we creatieve projecten, zoals een gezamenlijk haakproject.’

Waarom doen mensen mee?
‘Een grote groep houdt van handwerken, maar vindt het ook fijn dat de opbrengst van hun creaties naar een goed doel gaat. Dorcas helpt mensen in armoede met eerste levensbehoeften. Verhalen over hen doen ons beseffen hoe goed we het in Nederland hebben. Daarnaast zorgt het voor saamhorigheid als we met elkaar iets maken. Ook voor bijvoorbeeld eenzame en mindervalide mensen voorziet het samen handwerken in een behoefte.’

In wat voor gezin groeide je op?
‘In een warm nest, waar we altijd aan elkaar dachten. Ik ben de oudste van drie kinderen. Mijn vader is predikant, waardoor we op diverse plekken hebben gewoond. Dit leidde ertoe dat ik gemakkelijk contact leg met anderen.’

Wat heb je van je ouders meegekregen?
‘Heel veel. Maar vooral hun dienende houding naar andere mensen. Dat is er bij mij echt met de paplepel ingegoten, dat zit diep. Ik zie het terug in mijn werk voor Dorcas en hoe ik er voor een ander wil zijn. In een moeilijke periode heb ik zelf ervaren hoe belangrijk het is dat anderen naar je omzien. Mensen kookten voor me, deden boodschappen, pasten op de kinderen en er werd voor mij gebeden.’

Waarin heb je de hand van God gezien in je leven?
‘Mijn eerste man, Gerben, en ik woonden in Amsterdam toen mijn vader een beroep kreeg uit Andijk. Wij hadden net ons eerste kind gekregen en waren op zoek naar een eengezinswoning. Omdat de huizen in Andijk goedkoper waren, besloten we ‘mee’ te gaan. We kregen daar samen nog een kind. Gerben was een lieve en intelligente man, maar hij had last van depressies. Dit heeft ertoe geleid dat hij een einde maakte aan zijn leven. Dat ik op dat moment vlak bij mijn ouders woonde die mij konden bijstaan, en niet in Amsterdam zonder een sociaal netwerk, zie ik echt als Gods leiding.’

Hoe ging het verder?
‘Op een bijbelstudiekring in Andijk leerde ik Lourens kennen, mijn huidige man. Toen ik als alleenstaande moeder achterbleef, heeft hij ons heel goed geholpen. Ik had veel argumenten om geen relatie met hem te beginnen. Gewend aan een zwervend bestaan zou ik vast komen te zitten op de boerderij die hij had. Ook durfde ik geen relatie meer aan te gaan. Met hulp van een therapeut besefte ik dat ik weer dingen mocht proberen. En nu blijkt onze relatie een gouden formule te zijn. We runnen het gezin en het bedrijf echt met God, en we groeien allebei als individu. Het strakke ritme op de boerderij vraagt van mij dat ik ’s avonds thuis ben; ik heb mijn drukke sociale leven en veel vrijwilligerswerk opgezegd. Maar tegen alle verwachtingen in doet mij dat heel goed.’

Wat hoop je voor je kinderen?
‘Er waren situaties in mijn leven dat ik dacht: komt dit ooit nog goed? Maar achteraf zag ik dat God er voor me was. Ik hoop heel erg dat mijn kinderen die overtuiging ook zullen hebben: dat ze weten dat God voor hen zorgt. Ik hoop hun een leven met God voor te leven. Dat ik een voorbeeld voor ze ben als ze mij aan de ontbijttafel zien bijbellezen en bidden, en dat ze dit op een gegeven moment zelf gaan oppakken.’

Margriet Visser-Staat (1984) is getrouwd met melkveehouder Lourens. Ze hebben vier kinderen. Hun dagelijks leven is te volgen via Facebook en Instagram @onsboerderijleven. Naast maatschappelijk werk en dienstverlening studeerde ze rechten en werkte ze als hoofd facilitaire dienstverlening in een bejaardenhuis. Sinds 2015 werkt Margriet als vrijwilligerscoördinator bij Dorcas en is ze betrokken bij het Handwerkatelier.

Dit artikel is verschenen in het Elisabeth Magazine van juni 2024.

• Ben je ook creatief en wil je graag betrokken raken zijn bij het werk van Dorcas? Meld je nu aan bij het Dorcas Handwerkatelier! Je ontvangt dan een (gratis) patroon voor een vrolijke zomertas.

28 juni 2024