God geeft kracht in hopeloze tijden

‘Ik wil er eigenlijk niet eens over nadenken, want het doet té veel pijn.’ Zo begint onze collega Willem van Amerongen zijn verhaal wanneer hij ons meeneemt in zijn werk als programmamanager voor onze noodhulp in Jemen. Hij heeft in zijn carrière al heel wat oorlog gezien, gehoord en geroken, en vertelt wat dit met hem heeft gedaan.

Wat is oorlog?
‘Het zijn altijd mensen zoals jij en ik. Het enige verschil is dat zij geen enkele keus hebben. Ze zitten in een verschrikkelijke situatie en kunnen daar niets aan veranderen. Ik heb het gezien in Zuid-Soedan en in Irak, en nu zie ik het in Jemen. Het zijn beelden die gebrand staan op mijn netvlies. Beelden van ogen waar ik geen hoop meer uit kon aflezen. Die ogen kijken mij aan.

Beperkte mogelijkheden
Ik lees talloze verhalen, nieuwsberichten, partner-updates en humanitaire rapporten over Jemen. Vaak zakt de moed me dan toch wel even in de schoenen. Dit verdient geen enkel mens. Ik wil helpen en dat doe ik ook, zo goed en kwaad als het lukt. Maar ik weet ook dat de hulp die wij kunnen bieden beperkt is omdat hun situatie zo afhankelijk is van de economische en politieke situatie…

De waarom-vraag
Ik stel de vraag maar al te vaak: waarom moest dit gebeuren? Het is verdraaid moeilijk om hoopvol te blijven als de omvang van de situatie zo groot is als in Jemen en er zo weinig tekenen van hoop zijn. Maar wat is het alternatief? Moeten we het dan maar gewoon negeren? De andere kant op kijken? Onze ogen, oren en ons hart sluiten voor iets wat te groot lijkt om voor te strijden?

Ik geloof van niet. Nergens in de Bijbel kom ik zinnen tegen als: stop maar met bidden, geef maar op, doe maar niets meer. We weten diep van binnen wel beter. En het is God die mij kracht geeft om vol te houden in tijden die hopeloos lijken.

Tekenen van hoop
Wat ik óók geloof is dat ieder mens en iedere organisatie er mag zijn voor onze medemens. Als je goed oplet zijn daarin tekenen van hoop te zien. Ook al is het maar in het klein, op individueel niveau… Een paar ogen die me moedig aankijken, de hoop niet opgeven. Dat is genoeg, want elk leven telt!

Een ander teken van hoop was er afgelopen week, op 18 november 2019. De minister-president Maeen Abdulmalik Saeed keerde toen voor het eerst sinds maanden terug naar de havenstad en tijdelijke hoofdstad Aden. Zijn terugkeer was het gevolg van een getekende vredesovereenkomst. Een eerste stap, hoe pril dan ook, naar een betere toekomst.

Samen de wereld verbeteren
Toen ik onlangs las dat onze lokale partner dit jaar 850 families (gemiddeld 7 personen per familie) kon voorzien van een dagelijkse maaltijd, raakte ik bewogen. Elk gezinslid van deze families heeft te eten gehad in een land dat onder honger lijdt! Dat hebben we samen mogen bereiken. Misschien een druppel op de gloeiende plaat, maar tegelijkertijd een wonder dat God door de vrijgevigheid van vele mensen heeft laten gebeuren.

Wat is de toekomst van Dorcas in Jemen?
Miljoenen mensen in Jemen hebben dringend hulp nodig! Het is geen optie om deze mensen aan hun lot over te laten. We laten hen niet los, maar gaan verder. En we hopen dat u met ons meedoet.‘

Afgelopen week hebben we groen licht gekregen om verder te onderzoeken of wij zelf in Jemen ook een landenkantoor kunnen oprichten. Dit brengt risico’s en complexiteit met zich mee, maar ook legio voordelen. Daarover praten we u graag bij in een volgende update, wanneer er meer duidelijk zal zijn!

20 november 2019