Zegenen en gezegend worden

Een portret van Attila Daray, onze landendirecteur van Roemenië.

Attila is een gemakkelijke prater, en al uit zijn eerste zinnen blijkt zijn gevoel voor humor. ‘Ik woon in het noordwesten van Roemenië. Dat gebied heet Transsylvanië en staat van oudsher bekend als de woonplaats van Dracula. Maar die ben ik gelukkig nog nooit tegengekomen.’ Hij knipoogt, maar wordt daarna direct serieus. ‘Helaas zijn hier genoeg problemen die wel aan de orde van de dag zijn…’

Armoede en onderdrukking

‘Mijn jeugd was niet gemakkelijk. Ik groeide op toen ons land nog communistisch was. Mijn familie behoorde tot een minderheidsgroep. We werden onderdrukt en we leefden in armoede. Mijn vader en broer overleden tijdens een auto-ongeluk toen ik 9 was. Ik was nog te klein om het te begrijpen, maar het heeft me wel gevormd. Toch kijk ik met een positief gevoel terug op mijn jeugd. Mijn moeder heeft altijd goed voor me gezorgd. Daar ben ik haar dankbaar voor.

‘Roemenië heeft op dit moment meer gebed nodig dan ooit. Of, nou ja, misschien heeft het nog steeds evenveel gebed nodig als altijd…’
– Attila Daray, Landendirecteur Dorcas Roemenië

Communisme en bekering

In 1989 eindigde het communisme. Ik was toen net volwassen en deed actief mee aan de protesten. Er veranderde veel in die tijd, ook voor mij persoonlijk. Tijdens een lezing van een Amerikaanse dominee gebeurde er iets wat ik niet had verwacht. Ik werd aangeraakt door de heilige Geest. Eerst was ik christen omdat ik naar de kerk ging, maar na die lezing was ik christen omdat ik mijn leven had toegewijd aan God.

Idealistisch en egoïstisch

Toen ik net voor Dorcas werkte, was ik idealistisch en achteraf gezien ook egoïstisch. Ik wilde iets dóén. Ik wilde de wereld verbeteren. Door de jaren heen heb ik geleerd dat God de wereld verbetert. En dat ik daar slechts een beetje aan kan meewerken. Wat God geeft, is genoeg. Zelfs als het betekent dat het leven van veel mensen moeilijk blijft, ondanks mijn inspanningen.

Zegenen en gezegend worden

Op een dag was ik op bezoek bij een granny. Ze was ziek en lag in bed. De kans was groot dat ze nooit meer uit dat bed zou opstaan. Toen ik haar zag, voelde ik me zo verdrietig. Ik kon nauwelijks accepteren dat we haar niet beter konden maken. Maar tegelijkertijd realiseerde ik me dat ik degene was die verdrietig was. Zij straalde zo veel vrede uit. Ze prees God onophoudelijk. Sindsdien weet ik: ik werk niet alleen bij Dorcas om mensen te zegenen, maar ook om zelf gezegend te worden. De mensen die we mogen helpen, hebben niet alleen hulp nodig. Ze kunnen mij ook helpen. Ze leren mij sterk te zijn in zwakte.

Pessimistisch én hoopvol

Ik heb niet meer evenveel hoop en hoge verwachtingen als vroeger. Mijn land is een land met veel problemen. Mensen worden onderdrukt, buitengesloten, vergeten. Ik ben teleurgesteld, omdat er door de jaren heen maar weinig is veranderd. Toch durf ik nog steeds te dromen. Ik droom van een land waarin iedereen erbij hoort. En alle mensen in vrede met elkaar samenleven.’

Een van de minderheidsgroepen waar Attila over vertelt, is de Romagemeenschap. Officieel wonen er 800 duizend Roma in Roemenië, maar Attila schat dat het er in de praktijk meer dan 2,5 miljoen zijn. Zij worden extreem gediscrimineerd en leven vaak in armoede. Dorcas werkt aan duurzame verandering in hun levens. We helpen hen slecht gedrag om te zetten in goed gedrag, en dat doen we ook bij de Roemenen die hen stigmatiseren. We laten Romavrouwen bijvoorbeeld samenwerken met Roemeense vrouwen, zodat ze van elkaar mogen ontdekken dat hun vooroordelen over de ander vaak niet kloppen. Bidt u mee dat zij elkaar gaan accepteren en wie weet uiteindelijk zelfs waarderen? Of raak persoonlijk betrokken door een kind of een granny te sponsoren.