‘Het was een nachtmerrie, al die mensen met schrammen en ernstige wonden’

Ziekenhuis van verpleegster Lina is compleet verwoest door explosie Beiroet

‘Het lijkt wel een horrorfilm die ik heb meegemaakt. Ik hoor nog steeds de sirenes in mijn hoofd afgaan. Ik ben erg bang. Dicht bij het raam zitten durf ik niet meer. Door de explosie is mijn leven veranderd.‘

‘Ik was net een uur thuis uit mijn werk. Ik werk als verpleegster in het Saint George Hospital in Beiroet. Met mijn man zat ik te kijken naar onze kinderen die lekker aan het spelen waren. Ineens hoorde ik een geluid. Het leek wel een vliegtuig. Toen volgde er een explosie. Mijn man en ik renden naar het balkon en opeens was er nog een explosie, een veel grotere.’

Ziekenhuis verwoest
‘We hadden geen idee wat er aan de hand was, tot ik een bericht kreeg van mijn manager: het hele ziekenhuis was verwoest. Ik wilde er direct heen, wilde de mensen helpen. Mijn kinderen begonnen te huilen, ze waren bang en smeekten mij om niet weg te gaan. Ik heb ze uitgelegd dat ik verpleegster ben en gewonde mensen moet helpen.’

‘Bij het ziekenhuis zag ik de puinhoop en moest ik huilen. Ik had niet verwacht dat de schade zo enorm groot zou zijn. Waar moest ik beginnen? Wie moest ik eerst helpen? Er gingen allemaal sirenes af en mensen huilden.’

Reanimeren
‘Ik ben naar de 2e verdieping gegaan, naar de afdeling waar ik normaal werk. Een vrouw die aan het bevallen was, schreeuwde om hulp. Ze zat onder het bloed en had overal schrammen. Op de grond zag ik een verpleegster liggen. Ik probeerde haar te reanimeren, maar er kwam geen reactie. Ze was dood.’

‘Ik hoorde dokters roepen om medicijnen. Ik heb injectiespuiten gepakt en die gevuld met verdovingsmiddelen. De dokters vertelden aan wie ik het moest toedienen. Het was echt een nachtmerrie. Mensen hadden ernstige wonden en zaten onder de schrammen. Overal lag glas. Er was geen elektriciteit meer. Met het licht van onze mobiel moesten we de wonden behandelen.’

Geen toekomst
‘Terwijl ik daar rondliep, besefte ik: als ik een uur later naar huis was gegaan, dan was ik misschien ook wel gewond geweest. Of zelfs dood. Ik ben dankbaar voor elk uur dat ik leef. Maar ik leef dag voor dag. Het voelt alsof er geen toekomst meer is. Ik ben verdrietig voor mijn kinderen: hoe kunnen zij veilig opgroeien? Ik kan ze niet beschermen.’

‘Het leven in Libanon is moeilijk. Als we nu nóg niets hebben geleerd van de afgelopen 30 jaar, dan zal er ook niets veranderen. We moeten loslaten van welke religie of partij we zijn. Alleen dan kan er verandering komen. Ik wil veiligheid, waardigheid, gezondheid en bescherming. Dat heb ik nodig om te kunnen leven en door te kunnen gaan.’

Lina Raoud Feghaly is 36 jaar, getrouwd en moeder van 2 dochters. Ze werkt als verpleegster in het Saint George Hospital in Beiroet.

Help de mensen in Beiroet door een financiële bijdrage te geven voor onder andere voedsel, herstelwerkzaamheden en traumabegeleiding.

27 augustus 2020