‘Het woord ‘gevaar’ zit vast aan ons leven’ 

De broers Jude en Jawad kregen voedselpakketten in hun vluchtelingenkamp

Jude was zeventien toen hij met zijn broer uit Homs in Syrië naar Libanon vluchtte. Voor de oorlog was hij muzikant. ‘Ik speelde keyboard,’ vertelt hij, ‘Nou ja, dat doe ik nog steeds’, verbetert hij zichzelf. In Syrië trad hij regelmatig op en speelde verschillende vormen van Arabische muziek. Hij droomde van een leven op het podium. 

Die droom bleef achter toen hij naar Libanon vluchtte. ‘Ik moest mijn instrument achterlaten,’ vertelt Jude met tranen in zijn ogen. ‘Ik mis mijn werk, het applaus, de warmte van het publiek.’ Nu woont hij in Akkar, waar de dagen zwaar en stil zijn. ‘We brengen de tijd vooral door met wachten op voedsel. Er is verder weinig te doen.’ Jude heeft dringend een hartoperatie nodig. Door zijn aandoening kan hij zich nauwelijks vrij bewegen, geen zware dingen dragen en niet rennen. ‘Goede voeding is wat me op de been houdt tot ik geopereerd kan worden’, legt hij uit. De voedselpakketten van Dorcas die de broers krijgen zijn daarom enorm belangrijk. ‘We zijn dankbaar voor die hulp. Zonder dat zouden we het niet redden.’ 

Jude zit niet bij de pakken neer. Samen met zijn achttienjarige broer Jawad helpt hij anderen in het vluchtelingenkamp: ze vermaken kinderen, begeleiden ouderen naar het toilet en vullen watertanks. ‘We zijn hier één grote familie geworden. Samen hopen we op betere tijden.’  

Jude pakt zijn telefoon en opent een muziekapp, tikt op de toetsen, en even verandert de tent in een klein podium. Het geluid is zacht en digitaal, maar het vult de ruimte met herinneringen en troost. Voor even is hij terug in Syrië.

Terwijl hij speelt, komt zijn broer Jawad erbij zitten, met een trotse glimlach. ‘Hij heeft zichzelf alles aangeleerd,’ vertelt hij. Daarna neemt hij het woord. Jawad is een van de meest betrokken jongeren in het kamp. Hij helpt bij de organisatie van voedseluitdelingen en bij de ondersteuning van gezinnen. Hij kent het kamp op zijn duimpje: zevenhonderd bewoners, waarvan 137 kinderen, 95 tieners en zeven peuters. Jawad had dit jaar eigenlijk willen afstuderen in de richting productietechniek. Hij droomt ervan om ingenieur te worden – een droom die nog leeft, al is het onzeker. ‘Het is mijn enige droom,’ zegt hij. ‘Mijn studie afmaken.’ 

Maar zodra het gesprek over het verleden gaat, trilt zijn stem. ‘Het woord ‘gevaar’ zit vast aan ons leven,’ legt hij zachtjes uit. ‘Ik heb familie verloren. Ik ben zwaar mishandeld. En toch dank ik God voor alles.’ De tranen rollen over zijn wangen. Maar samen, met muziek en met zorg voor anderen, proberen de broers betekenis te geven aan een plek waar hoop schaars is. 

13 november 2025