‘Zonder de voedselpakketten kunnen we niet overleven’

Natalie vluchtte met haar kinderen naar Libanon

Geweld, een constante dreiging van ontvoering en aanvallen op haar huis. Voor de 40-jarige Natalie uit Syrië was dat de reden om te vluchten naar Libanon. Daar belandt ze op een opvangplek op een begraafplaats. De voedselpakketten van Dorcas helpen Natalie en haar vijf kinderen te overleven in deze moeilijke situatie.

Onderwijs speelt een grote rol in het leven van Natalie. Ze heeft maar liefst vijf universitaire diploma’s behaald en gaf de afgelopen elf jaar les. Ook voor haar kinderen vindt ze onderwijs van groot belang en hen dingen te leren, geeft haar veel plezier.

Te gevaarlijk

Na de val van het regime van Assad – bijna een jaar geleden – veranderde het leven van Natalie en haar familie drastisch. Ze hoort bij de Alawieten, een islamitische minderheidsgroepering in Syrië. Natalie en haar geloofsgenoten werden lastiggevallen, kregen te maken met geweld en aanvallen op hun huis. Bovendien was er een constante dreiging om ontvoerd te worden. ‘Het was al te gevaarlijk om naar de winkel te gaan om eten te halen’, legt Natalie uit.

Op een nacht besloot Natalie te vluchten. Ze pakte wat belangrijke papieren en een paar spullen, die ze vastbond op haar rug. Samen met haar kinderen vluchtte ze naar Libanon in de hoop daar een veilige plek te vinden.

Opgevangen op een begraafplaats

Het gezin belandde op een begraafplaats. Tussen de graven staan hier witte tenten, die dienstdoen als opvangplek voor vluchtelingen. Er is weinig ruimte en nauwelijks privacy. Natalie en haar kinderen hebben niks en zijn voor eten afhankelijk van hulp. Via Dorcas krijgen ze elke maand een voedselpakket.

Overleven door pakketten

‘We hadden eerst geen eten en elke dag maakte ik me zorgen hoe ik aan eten moest komen. Dat gaf veel spanning’, vertelt Natalie met gebroken stem. ‘Zonder deze pakketten hebben we niks te eten. We zouden het gewoon niet overleven. Ik ben blij met het voedsel dat ik krijg. Ik kan nu een fatsoenlijke maaltijd maken voor mijn kinderen.’

Hun situatie maakt haar enorm verdrietig. Naast het afhankelijk zijn van hulp, doet het haar ook pijn dat haar kinderen geen onderwijs meer krijgen. Ze probeert ze zelf zoveel mogelijk te onderwijzen, maar dat valt niet mee. Natalie: ‘Ik probeer hun brein actief te houden en geef les als het kan.’

Weer leven

De Syrische maakt zich zorgen om de toekomst. ‘Mijn eigen toekomst vind ik niet belangrijk, maar die van mijn kinderen wel. Ik hoop dat er een verandering in ons leven komt, zodat mijn kinderen weer gewoon kunnen leven.’

31 oktober 2025