‘Hier weten we weer hoe vrede voelt’

Onze collega Aurelia uit Moldavië sprak met 3 gevluchte Oekraïense vrouwen. Vrouwen die hun mannen hebben achtergelaten om het land te verdedigen, en die zelf aan de toekomst van hun kinderen moesten denken. Zij delen hun verhaal – een verhaal met een open einde, want hoe het na vandaag verder gaat, dat weet niemand.

Natalia (41) uit Odessa

Om 5 uur ‘s nachts hoorden we de sirenes voor de eerste keer. Het was de beruchte 24 februari. Het geloei kondigde het directe gevaar van bombardementen aan. We twijfelden niet en besloten te schuilen. 3 nachten lang verbleven we in ondergrondse schuilkelders. Overdag gingen we wel terug naar ons appartement, maar de onzekerheid en de angst waren niet vol te houden. Op 3 maart hakten we de knoop door: samen met mijn ouders en mijn 8 maanden oude baby zou ik gaan vluchten, zonder mijn man, want die mocht het land niet uit. Een kennis bracht ons naar de grens met Moldavië. Eenmaal over de grens werden we opgepikt en naar de middelbare school in Cazanesti gebracht. ‘We werden op een hele fijne manier welkom geheten. De mensen hier zijn liefdevol en aardig. Het is onbeschrijfelijk hoe veel het voor ons betekent om hier te kunnen zijn.’ Voor hoe lang? Dat weet Natalia nog niet. ‘Een mogelijke vervolgreis gaat naar Duitsland. Daar wonen familie en vrienden van ons. Ik ben nu aan het onderzoeken hoe we daar kunnen komen.’

Marina (34) uit Beleaevka

‘De kelder van ons huis is koud, klein en donker. Het was verschrikkelijk om hier een hele nacht te moeten afwachten of ons huis gebombardeerd zou worden’, vertelt Marina. Vanaf 24 februari had elke dag voor haar gezin hetzelfde ritme: het dreigende geluid van vliegtuigen en sirenes die bombardementen aankondigden. Meerdere keren per dat op en neer naar de kelder. Dagen vol met angst en onzekerheid. Na een week besloot Marina te vluchten, samen met haar 9-jarige zoontje, mijn ouders en mijn oma. ‘Ik zal deze dag nooit vergeten. Ik was namelijk jarig… Ik had al een taart gekocht, maar daar was geen tijd meer voor. Uiteindelijk hebben we ‘m in Moldavië pas aangesneden.’ Ook de vlucht zelf bracht veel onzekerheid mee. ‘We kenden niemand in Moldavië, dus we hadden geen idee waar we naartoe moesten. De eerste nacht verbleven we in een tent. De dag erna zijn we vertrokken zonder te weten waar naartoe. Later die dag werden we verwezen naar een opvanglocatie, en 4 dagen later kwamen we op deze school terecht.’ En nu? ‘Nu is het afwachten wat er gaat gebeuren. Ik hoop dat we snel weer terug naar huis kunnen.’

Natalia (34) uit Cernomorsk

‘We hoorden telefonisch van vrienden dat het Russische leger ons land was binnengevallen. Zij vertelden ons dat we zo snel mogelijk moesten weggaan. Maar zo gemakkelijk verlaat een mens niet zijn thuis. Een thuis is het meest waardevolle wat een mens kan bezitten! We hebben 6 dagen geprobeerd te blijven voordat we toch besloten te vluchten. Toen kregen we door dat de oorlog nog lang zou duren en steeds heftiger zou worden, en wisten we: we kunnen niet blijven. Ik reisde samen met mijn moeder, mijn zoon, 2 vriendinnen en hun kinderen. We moesten onze mannen achterlaten. Nu wonen we in een gastgezin in Moldavië. Het is bijzonder hoe behulpzaam en vrijgevig alle mensen hier zijn. Laatst kochten we wat spullen in een winkel, en toen de verkoper hoorde dat we uit Oekraïne kwamen, hoefden we niet te betalen. We waren zo ontroerd dat we ervan moesten huilen. Ik ben blij dat mijn kinderen veilig zijn; zij nu weer weten hoe vrede voelt. Toch blijft het onbeschrijfelijk moeilijk dat zij hun vader, hun eigen huis en hun vrienden moeten missen. Na 2 chaotische weken kunnen zij gelukkig wél weer online lessen volgen van hun eigen juffen en meesters. Dat is erg waardevol. Toch blijft het lastig dat de toekomst zo onzeker blijft.’

08 april 2022