Waarom Alaa terugkeerde naar zijn vaderland Jemen

In Jemen woedt sinds 2015 een verschrikkelijke burgeroorlog. Hierdoor leeft 80 procent van de bevolking in armoede en lijden miljoenen mensen honger. Onze collega, de Jemenitische Alaa Azan, keerde terug naar zijn vaderland en wordt dagelijks geconfronteerd met de gevolgen van de oorlog. ‘De situatie is onstabiel en niet veilig. De conflicten laaien van tijd tot tijd op. Er is een gebrek aan alles: van brandstof en elektriciteit tot voedsel, onderwijs en gezondheidszorg.’

Doneer voor noodhulp in Jemen

Oorlog in Jemen

Alaa (29) is geboren in Bulgarije en toen hij 2 jaar was namen zijn ouder hem mee terug naar hun vaderland Jemen. Daar groeide hij op en volgde hij basis- en middelbaar onderwijs. Voor zijn studie Aircraft Engineering (vliegtuigbouw) vertrok hij in 2014 naar Maleisië. Een jaar later brak in Jemen een burgeroorlog uit.

‘Ik had nauw contact met mijn familie en volgde het nieuws op de voet. Ik zag elke dag dat de mensen verschrikkelijk leden door de oorlog.’ Na zijn studie vindt Alaa een baan in Maleisië, maar de situatie in zijn eigen land blijft aan hem knagen. In 2018 besluit hij terug te keren en zich in te zetten voor mensen in nood.

Terug in een verwoest vaderland

Eenmaal in Jemen werkt Alaa voor verschillende hulporganisaties. In 2021 treedt hij in dienst bij Dorcas als administratief en logistiek medewerker. ‘Dorcas is een redelijk nieuwe organisatie in Jemen. Ik zie het als een huis dat nog helemaal gebouwd moet worden en waaraan ik mag meebouwen.

Dorcas trok mij aan omdat zij mensen helpen die echt in nood zijn en ook oog hebben voor de mensen in de verafgelegen dorpen. Daarnaast spreekt de visie mij erg aan. We hebben niet 1 aandachtsgebied, maar we bieden hulp op meerdere terreinen zoals voedselzekerheid, water en sanitaire voorzieningen, hygiëne en gezondheidszorg.’

In Jemen is gebrek aan alles

Alaa: ‘De situatie is pittig. Er is een gebrek aan alles. Het is lastig om aan voedsel te komen, omdat de prijzen zo hoog zijn. Veel mensen lijden daardoor honger. Voor de oorlog leefde 40 procent van de mensen in armoede, tegenwoordig is dat 80 procent.’

Daarnaast is er gebrek aan brandstof, onderwijs, elektriciteit en gezondheidszorg. Alaa: ‘Ons gezondheidssysteem is erg slecht en bovendien hebben mensen geen geld om de zorg die er nog wel is te betalen. Dat zag je wel tijdens corona. Veel mensen zijn overleden, onder wie ook enkele van mijn familieleden en vrienden.’

Oorlog leidt tot angst

Hoewel er niet dagelijks wordt gevochten, zijn er nog steeds dagelijks dreigingen. Alaa leeft daarom steeds in angst. ‘De situatie is onstabiel en af en toe laaien de gevechten op. Elke dag ben ik bang voor een autobom of explosie. Als ik de deur uitga, weet ik niet zeker of ik weer veilig terug kom.’

Hoe zwaar de omstandigheden ook zijn, Alaa blijft hoop en vertrouwen houden op een betere toekomst. ‘Ik ben optimistisch en blijf altijd hoop houden. Het zal alleen veel tijd nodig hebben om hier bovenop te komen en het land op te bouwen naar de situatie van voor de oorlog.’

Basisbehoeften in Jemen

Alaa ziet in het herstel ook een belangrijke rol weggelegd voor noodhulp van Dorcas. ‘We helpen nu eerst om te voorzien in de basisbehoeften van mensen in nood. We zorgen bijvoorbeeld voor voedsel en schoon water. En we delen geld uit waarmee mensen zelf medicijnen kunnen kopen. Pas als de basisbehoeften op orde zijn kunnen we werken aan een duurzame ontwikkeling.‘

Een ander aspect waar Dorcas zich sinds dit jaar op richt is het bieden van psychosociale zorg. ‘De impact van de oorlog is enorm. Vooral de kinderen zijn getraumatiseerd. Sommige kinderen kennen niet eens een leven zonder explosies en angst.’

Goed onderwijs

Het is de droom van Alaa om weer veilig en vrij door zijn land te reizen. ‘Ik droom ervan om in vrede te leven met voldoende voorzieningen voor iedereen. Het belangrijkste vind ik dat iedereen goed onderwijs kan krijgen. Als je verder wilt ontwikkelen, is onderwijs van cruciaal belang. Ik geloof dat Jemen zal herstellen. Misschien niet op korte termijn, maar uiteindelijk zal het gebeuren.’