Vrijwilligers blikken terug op jarenlang kleding sorteren

Alleen of in kleine groepjes druppelen de vrijwilligers van de groep kleding sorteren binnen bij de Rozerie in Barneveld. Of eigenlijk oud-vrijwilligers, want aan het kleding sorteren is een einde gekomen, na meer dan veertig jaar.

Sorteren in een schuur

De vrijwilligers schuiven aan bij de high tea die voor de gelegenheid is georganiseerd, en al snel komen ook de verhalen op tafel. Hoe het allemaal begon in 1985 aan de Bellstraat, in een bedrijfshal zonder verwarming. Daar hadden de vrijwilligers al snel iets op gevonden; de balen met gesorteerde kleding werden gebruikt als beschutting tegen de kou.

Van de bedrijfshal ging de werkgroep naar een kippenschuur en van daar door naar een gedeelte van een andere, nieuwe bedrijfshal. Daar konden de vrijwilligers elf jaar lang hun werk doen. Eén van de vrijwilligers: ‘Het was een mooie locatie, met een mooi vloerkleed en gordijnen. En voor de wc moesten we door de hal waar allemaal kerels aan het werk waren.’

De werkgroep is de laatste jaren actief geweest in een varkensschuur. ‘Maar je zag er niets meer van hoor, van die varkensschuur. En je rook het ook niet’, zegt Heleen. De schuur werd opgeknapt. Een van de vrijwilligers had een handige zwager die ergens sanitair en een keukentje op de kopt tikte. ‘Dat hebben we er samen ingezet. Wel een beetje te goed, want nu krijg ik het er bijna niet meer uit’, lacht Hans.

Hoogtijdagen

Op hoogtijdagen waren er vijf sorteergroepen onder leiding van coördinator Letty. De laatste jaren waren er nog twee groepen: de dinsdagmiddaggroep en de woensdagochtendgroep. En er waren natuurlijk de twee mannen, Hans en Rinze, die het zwaardere sjouw- en sleepwerk deden. Ongesorteerde kleding werd ingeladen door de Vrienden van Dorcas in Woudenberg en naar de sorteerlocatie gebracht. Hans: Daar maakten de dames de zakken open om ze te gaan sorteren. Heleen: ‘Als je een zak open had, dan wist je meestal gelijk of je er iets mee kon of niet.’ Maar ook als het mooi was kon het best zijn dat de rits het niet deed of dat er verfvlekken op zaten. Uit Barneveld kwam over het algemeen goede kleding binnen: ‘Mensen willen mooi naar de kerk.’

Duizenden blousejes

De hamvraag bij het sorteren was: zou ik het zelf willen hebben? Als dat zo was, dan werden de kledingstukken goedgekeurd. Een vrijwilliger: ‘Ik heb duizenden blousejes in mijn handen gehad en ze waren allemaal anders. Soms kwam je iets tegen dat je zelf ook in de kast had hangen.’ Met enige regelmaat werden er ook andere items in de zakken gevonden die dan op de rommelmarkt werden verkocht. En: ‘Ik heb in al die jaren twee dode muizen gevonden. Helemaal ingedroogd’, vertelt Hans.

Op de vrijdagochtenden haalde Hans de 93-jarige Rinze altijd op en samen reden ze dan naar de voormalige varkensschuur. Daar werden de zakken van de gesorteerde kleding dichtgeknoopt. Vervolgens werden zowel de goedgekeurde als de afgekeurde zakken elke veertien dagen opgehaald voor verschillende afzetkanalen.

Hechte groep vrijwilligers

De vrijwilligers zijn van verschillende leeftijden en andere achtergronden, maar daar was niets van te merken bij het sorteerwerk. Het was een hechte groep. Jarigen trakteerden en mochten besluiten wat er uit de liedjesbundel werd gezongen. ‘Ik kwam het laatst erbij, maar dat is ook al wel weer zeven jaar geleden’, zegt Luda. Het was een trouwe groep. Giebke: ‘Mensen stopten pas als ze overleden of echt niet meer konden. We kennen elkaar echt al heel lang, ik ben zelf begonnen in ’94.’

Vaak kwamen de vrijwilligers via via bij de sorteergroep. Luda: ’Ik had een hele haag bramen aan mijn schuurtje en wat mensen kwamen bramen halen. We raakten aan de praat en ze nodigden me uit om een keer langs te komen bij het sorteren.’ Een andere vrijwilliger kwam er via haar buurvrouw bij en sommige vrijwilligers kwamen naar aanleiding van oproepjes in het kerkblad.

Wat de vrijwilligers ook altijd ideaal vonden was dat je geen vervanging hoefde te regelen als je een keer niet kon. Dan ging het sorteren gewoon door zonder die vrijwilliger. Els: ‘Vrijwilligerswerk als dit vind je niet snel weer. Bij ander werk zoals koffie schenken moet je toch altijd zelf vervangers regelen als je een keer niet kan. Dat is soms lastig.’

Wat de vrijwilligers nu gaan doen? Heleen: ‘We zeiden al voor de grap: nu gaan we het leger in! ’t Zou zo leuk zijn om weer wat te doen samen.’ Maar niets doen zit er voor de meesten niet in. Letty: ‘Als je voor de Heer werkt, is er altijd werk genoeg.’

28 juli 2025