‘Vluchtelingen’ was een week geleden nog een term die ver van hen afstond

Dorcas-medewerker Jan Jacob Hoefnagel is vorige week op reis geweest naar Roemenië. Daar sprak hij met vluchtelingen uit Oekraïne. De verhalen van de mensen, de gastvrijheid van de Roemenen en het werk van Dorcas en andere organisaties maakten diepe indruk. Jan Jacob heeft een dagboek bijgehouden waarin hij zijn ervaringen deelt.

Vandaag deel 1: Bezoek aan Halmeu

Bitterkoud

Gisteravond was het bitterkoud en zijn we maar kort bij de grensovergang van Halmeu gebleven. Na onze lange reis waren we wel aan een warm bed toe…

Vandaag ontmoeten we onze collega Attila, directeur van Dorcas Roemenië. Met hem rijden we nogmaals naar Halmeu. Bij dag ziet alles er compleet anders uit dan gisteravond. Niet in de laatste plaats omdat de zon schijnt. Het is nog wel koud, maar niet zo vreselijk koud als vannacht. Zo in het daglicht valt pas echt op hoe ongeorganiseerd alles overkomt.

Na uren wachten de grens over

Hoe moet het zijn voor je, wanneer je na uren wachten de grens over komt en je dit alles ziet? Fotocamera’s van de pers op je gericht, vrijwilligers die je aanspreken, marktkramen vol met koffie, thee, water, bijbels en boodschappen, gebracht door mensen uit de buurt. Een lokale organisatie regelt het vervoer van vluchtelingen die zich aanmelden voor onderdak.

In deze regio zijn weinig opvanglocaties, maar lokale inwoners bieden slaapplekken of vervoer aan. Niet iedereen zoekt een plek om te blijven: veel van hen reizen 1 of 2 dagen later door naar een luchthaven of naar familie en bekenden die deze kant van de grens al eerder hebben gehaald. Maar niet iedereen heeft dat geluk.

Opvang op een camping

Voor de mensen die nergens heen kunnen, werken een lokale kerk en Dorcas samen. In de gebouwen van een camping, die normaal gesproken voor zomerkampen worden gebruikt, worden nu zo’n 30 vluchtelingen opgevangen. Vluchtelingen. Een term die een week eerder nog ver van hen af stond.

Een van de vluchtelingen die we spraken, werkte anderhalve week hiervoor nog als ontwikkelaar bij een IT-bedrijf. Met een brok in zijn keel vertelt hij wie van zijn geliefden nog in Charkov zijn achtergebleven. Nu, een kleine week later, zoekt hij tweedehands kleren voor zijn kleine zoontje uit en verblijft hij op de bovenverdieping van dit gebouw. In de kamer naast hen slaapt een grote familie. Moeder zit in een rolstoel. Haar wereld is op de bovenverdieping plots heel klein geworden.

Lokale hulp

De lokale inwoners vangen veel vluchtelingen in hun huis op. Daarnaast zijn er opvanglocaties zoals deze, waar de naam van Dorcas op de deur staat. Deze lokale initiatieven zijn de reden dat tentenkampen hier vooralsnog niet nodig zijn. Maar met de steeds veranderende situatie zullen organisaties als Dorcas hun werk ook steeds blijven aanpassen, zodat we kunnen geven wat ter plaatse op dat moment echt nodig is.

• Lees hier deel 2 van het verslag

08 maart 2022