Veerkrachtige prachtvrouwen

We rijden door een klein dorpje net iets buiten Addis Ababa, de hoofdstad van Ethiopië. De huisjes hier zijn gemaakt van lemen muren en golfplaten daken. Wat is het druk op straat! Een krioelende massa mensen. Een grote vrachtwagen komt de hoek om en blokkeert het verkeer. Alleen ezels kunnen nog passeren. We staan stil. Kijken naar de kleine winkeltjes. ‘Ruik jij wat ik ruik?’ Rioollucht. Plotseling voelen we overal vliegjes.

Americh
We ontmoeten Americh. Ze is 38 jaar oud en moeder van 5 jonge kinderen. Ze ziet er vrolijk uit met haar kleurrijke bloemetjesjurk, roze vest en op haar hoofd een sjaal in dezelfde print als haar jurk. Haar huisje is een eenkamerwoning. We zijn gaan net zitten op haar bloemetjesbank als we ineens zien dat er nog iemand in het huis is. In een bed ligt een oudere man. Het is haar schoonvader.

Takkendraagster
Americh kan niet meer rechtop staan. Dat komt omdat ze 7 jaar lang (6 dagen per week, 10 uur per dag) takkendraagster is geweest. Ze liep de berg op, zocht takken en bladeren bijeen, maakte daar een groot pakket van (van rond de 80 kilogram), liep de berg weer af en verkocht het takkenpakket in het dorp. De tocht was lang en zwaar en bovendien gevaarlijk. Geregeld worden takkendraagsters verkracht of mishandeld.

Salaris
Wat leverde dit zware beroep op? ‘Niet veel’, vertelt Americh. ‘Meestal kreeg ik 20 Birr per bos, soms 25.’ We rekenen het om naar euro’s: minder dan een euro. ‘Ik haatte mijn werk. Het was loodzwaar. En het bracht niet eens genoeg op om mijn kinderen genoeg te eten te geven. Laat staan dat mijn man en ik ook nog voor mijn schoonouders konden zorgen.’ 2 keer is Americh gevallen en bewusteloos geraakt. Nog steeds slaapt ze slecht door chronische rugpijn.

Dorcas
Via een vriendin hoorde Americh over Dorcas. Ze volgde een training tot weefster en verdient nu zo’n 100 Birr per dag. Met dit salaris kan ze zelfs een beetje sparen, wat trouwens een verplichting is als je door Dorcas getraind wordt. Op termijn kan ze investeren in haar droom: een eigen winkeltje met huishoudelijke spullen.

Delbeeze
De genoemde vriendin ontmoeten we ook. Delbeeze heet ze, 47 jaar, weduwe. 7 jaar geleden overleed haar man. Gelukkig zorgde haar vader toen voor een huisje voor haar en haar 4 kinderen. Ook zij was takkendraagster. De tocht de berg op en terug naar het dorp liep zij 2 maal per dag. ’s Ochtends rond drieën vertrok ze, rond negenen was ze dan terug, rond vijven voor de 2e keer. 15 jaar hield ze dit vol.

Dromen
Delbeeze vertelt hoe ze via Dorcas leerde spinnen en weven. Hoe ze het beste wenst voor haar kinderen. Dat zij zelfstandig moeten worden en voor zichzelf moeten opkomen. Voor zichzelf hoopt ze op termijn op ander werk, omdat ze bij het weven veel pijn ondervindt van de fysieke wonden uit het verleden. Aan het einde van het gesprek gaat ze staan. Statig bijna! Ze begint te lachen. Wij lachen mee.

Veerkracht
De pijn uit het leven van beide vrouwen raakt ons. Hun doorzettingsvermogen raakt ons nog meer. Allermeest geraakt zijn wij door hun veerkracht. Wat een prachtvrouwen!

Dorcas gelooft dat ieder mens waardevol is en talenten heeft ontvangen. Wij maken blijvende verandering mogelijk in het leven van mensen in nood. Maak jij dat mede mogelijk?

11 maart 2019