Ontmoet Leila Sorbala, onze landendirecteur in Moldavië

‘Ik voel me geroepen om de levensomstandigheden van ouderen te verbeteren’ 

‘Als kind heb ik veel tijd doorgebracht bij mijn grootouders. Mijn ouders waren nog studenten, dus mijn grootouders sprongen bij in de opvoeding. Ik heb een paar jaar bij ze gewoond, en ook daarna verbleef ik regelmatig bij hen. Toen ze ouder werden, zag ik hoe hun leven veranderde. Ze kregen een pensioen waar ze niet van konden rondkomen. Hun situatie verergerde toen mijn oma een ziekte kreeg die vergelijkbaar is met alzheimer. In Moldavië is er geen goede zorg voor mensen met mentale problemen.  

De situatie raakte me, dus ik ging op onderzoek uit: hoe zorgen ze op andere plekken voor ouderen? Tijdens een reis in de Verenigde Staten werd ik geïnspireerd door hoe christenen ouderen bij hun gemeenschap betrekken, in plaats van hen als last te ervaren. Eenmaal terug in Moldavië heb ik in mijn eigen kerk eenzelfde project opgestart voor ouderen. Nog steeds voel ik me geroepen om de levensomstandigheden van ouderen in mijn land te verbeteren.  

13 jaar geleden was het nog niet zo gebruikelijk voor vrouwen om directeur van een organisatie te zijn. Ik was dan ook verbaasd toen de voormalige Dorcas-directeur me vroeg om te solliciteren. Op dat moment werkte ik nog voor een andere christelijke hulporganisatie, maar voelde al dat er een einde zou komen aan mijn tijd daar. Ik vind het geweldig om mijn professie nu te mogen combineren met mijn roeping.  

Samen sterk 
Dorcas Moldavië heeft maar 5 betaalde medewerkers, maar we doen het werk zeker niet alleen. Meer dan 200 vrijwilligers en 40 kerken zetten zich in voor onze missie en zijn bij ons betrokken in gebed. Als lid van verschillende samenwerkingsverbanden hebben we invloed op (overheids)beleid en de keuzes van allerlei partijen.

Bovenal is ons werk alléén mogelijk dankzij Gods zegen en bescherming. Ik probeer mezelf er regelmatig aan te herinneren dat God niet meewerkt aan onze plannen, maar dat wij meewerken aan Gods plan. Het is Zijn strijd die we samen vechten, en de kracht ervoor mogen we ook van Hem verwachten. Als we het op eigen kracht proberen, raken we opgebrand.  

Een collega uit Nederland vroeg me ooit of mijn hart is verhard door alles wat ik zie en meemaak. Mijn antwoord was nee. Het blijft moeilijk voor me om steeds geconfronteerd te worden met de moeilijke levensomstandigheden waarin veel Moldaviërs leven. Tegelijkertijd bemoedigt het me opnieuw en opnieuw dat we de mogelijkheden hebben en benutten om iets te kunnen betekenen voor deze mensen.  

Innerlijke verandering 
Er is veel om dankbaar voor te zijn. Ik heb gezien hoe eenzame ouderen weer liefde leren ontvangen en uitdelen; hoe kinderen verstandige beslissingen over hun toekomst leren nemen; hoe arme families zelfredzaam zijn geworden. Ook ben ik dankbaar dat mijn leven bomvol inspirerende mensen zit, en dat ik er getuige van mag zijn hoe God deze mensen gebruikt.  

Onze hulp begint vaak praktisch: een training, een voedselpakket, een microkrediet… Maar uiteindelijk draait het om de relatie. Bij Dorcas zijn we heel sterk in het aangaan van persoonlijke relaties. We zien de mensen, luisteren naar hun verhaal, vertrouwen op hun talenten én geven hun een kans om hier iets mee te doen. Dit leidt tot innerlijke veranderingen: een gevoel van waardigheid, zelfvertrouwen, vertrouwen in anderen, vertrouwen in God. Dit verandert alles. Het brengt een nieuwe bestemming en de kans om te bloeien.’ 

22 september 2020