‘Ik heb mijn plek ingenomen in Gods reddingsplan’

Victor was zo moe van zijn schulden, angst en afhankelijkheid dat hij liever dood wilde.

De Oekraïense Victor Derebas (38) was drugsverslaafd en tweemalig veroordeeld crimineel. Nu vertelt hij tuberculosepatiënten over Jezus en bezoekt zijn oude medegevangenen om te getuigen over de liefde van God.

‘10 jaar verspild’
Wat gebeurt er in een periode van 10 jaar in het leven van een gewoon mens? Iemand kan trouwen, een huis bouwen, vader worden, gelukkig leven. Maar ik heb 10 jaar verspild. Ik bouwde niets op, ik verloor juist alles: mijn gezondheid, mijn familie, mijn vrijheid en mijn ziel.’

Gelukkige jeugd
Victor was een gelukkig kind. Zijn ouders waren welbedeelde kunstenaars die veel van hem hielden. Het ontbrak hem aan niets. Maar toen hij 14 was, gingen zijn ouders uit elkaar. Victor begreep het niet. ‘Ik was boos, beledigd, wilde bewijzen dat ik niemand nodig had.’

Het criminele pad op
Hij vindt een vriendengroep waarmee hij criminele activiteiten onderneemt. ‘Het was spannend, extreem, en het leverde ook nog geld op, erkenning, en een gevoel van zelfverwezenlijking. Eigenlijk wilde ik de aandacht van mijn ouders trekken. Maar hun viel mijn veranderende levensstijl niet op.’

Gevangenisstraf
In 1997 belandt Victor in de gevangenis in de regio Donetsk. Straf: 10 jaar. Hij vogelt al snel uit hoe hij aan drugs kan komen. ‘Ik zocht een poosje naar het doel van mijn leven, las een boek en bezocht een gebedsruimte. Maar de meningsverschillen tussen de christenen onderling vond ik zo verwarrend dat ik terugkeerde naar mijn drugsgebruik. Daar heb ik later spijt van gehad.’

Vrij, maar nog steeds veroordeeld?
Als hij vrijkomt, verwacht Victor een nieuwe kans. Een baan, een huis, een nieuw leven. Maar dat valt tegen. De wereld is in zijn straftijd veranderd, en de maatschappij vertrouwt ex-gedetineerden niet. En hij valt terug in zijn oude levensstijl. ‘Ik vertelde mezelf zelfs dat dit mijn bestemming was: misdaden plegen en in gevangenissen hangen.’ Toch werkt God in die tijd in zijn hart, zegt hij: ‘Ik begon langzaam maar zeker in te zien dat ik nergens echte vrienden had. Dat overal bedrog en verraad was. Ik was verbaasd: waarom was dit mij nooit eerder opgevallen?’ 

Kruispunt
Als Victor in 2011 opnieuw in de gevangenis belandt, zet een reeks gebeurtenissen hem op een kruispunt. Een vrouw in zijn drugsnetwerk sterft. Victors vriendin, die voor hem aan drugs kan komen, wordt opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Zijn moeder, inmiddels zelf christen, legt de verantwoordelijkheid voor haar ziekte bij Victor en herinnert hem aan God.

Echte vrijheid
‘Ik hoorde een stem in mijn hart: je wilde alles opgeven, en een nieuw leven met Christus beginnen. De tijd is aangebroken! Waar wacht je op? Nu of nooit.’ Victor valt op zijn knieën, en vraagt God vergeving voor zijn leven. ‘Ik voelde me alsof ik een last afwierp die me bijna verpletterd had. Ik voelde dat God me liefheeft, dat ik vergeven ben, dat Hij me nodig heeft. Zo wonderlijk!’ In één ogenblik is Victor vrij van zijn verslaving aan drugs, drank en sigaretten. En vanaf die dag bezoekt hij samenkomsten van gelovigen.

Stap voor stap veranderen
Victors vriendenkring en interesses veranderen. Hij trekt op met christenen, leest christelijke boeken, de Bijbel. Hij bezoekt gretig samenkomsten met voorgangers, die zijn geestelijke vaders worden. ‘Ze leerden me Jezus kennen als mijn Redder, baden voor me, besteedden tijd aan me. Langzaam vond ik nieuwe betekenis voor mijn leven, hoop, geloof.’

Afkicken
Victor brengt 6 maanden door in een afkickkliniek. Eerst in Donetsk, maar na het conflict in Zaporozje. Het begin is moeilijk. ‘Ik was gewend problemen op te lossen met mijn vuisten. Nu moest ik nederigheid aanleren, en vergeving. Het zijn lessen geworden van onschatbare waarde voor mij.’ Na die 6 maanden laat hij zich dopen en wordt lid van een kerk.

In dienst van God en eindelijk onafhankelijk
‘Ik wilde echt voor God werken, en God gaf me een bediening. In de tuberculose-apotheek vertel ik mensen over Jezus, en nieuw leven. Ik begon de gevangenis te bezoeken, waar ik getuig over hoe groot de liefde van God is voor de meest onwaardige mensen. Dit is het 3e jaar, dat ik onafhankelijk leef. Ik werk, huur een huis, dien in een ziekenhuis en in gevangenissen, en ben van plan een familie te beginnen. Mijn familie en vrienden herkennen me nauwelijks. Ik bid met mijn moeder, werk aan beschadigde relaties, en doe er alles aan om te herstellen wat ik kapot heb gemaakt. Niets is onmogelijk voor wie gelooft!’

29 juli 2019