Geert en Alie Hassing delen hun herinneringen aan 37 jaar Dorcas

‘We kunnen uren over het werk van Dorcas praten’

Geert en Alie Hassing zijn beiden 87 jaar oud. Ze zijn 60 jaar getrouwd en ze hebben zich 37 jaar ingezet voor Dorcas. In Noordoost-Groningen was hun werk jarenlang een begrip. 3 jaar geleden stopten ze er mee. ‘Op een gegeven moment kun je het niet meer doen zoals je graag zou willen. Dan moet je stoppen’, zegt Geert. Alie vult aan: ‘Maar we kunnen wel uren over het werk van Dorcas praten.’   

Het werk voor Dorcas lag bij het echtpaar Hassing nooit stil. 37 jaar lang gebeurde er elke dag wel iets in hun huis dat te maken had met Dorcas. Hoe komt dat? Geert: ‘Er is gewoon zo verschrikkelijk veel nood in de wereld.’  

Het begin

Geert had in de jaren ‘80 een elektronicazaak. Door tegenvallende inkomsten moest hij deze sluiten. Later kreeg hij een brommerongeluk en raakte hij arbeidsongeschikt. Het echtpaar Hassing zamelde in die tijd al kleding in voor een andere stichting, vanuit hun huis in een plaatsje vlak bij Delfzijl. Een grote schuur en een aantal zeecontainers stonden vol met spullen en kleding. Iemand in de kerk kende Dorcas. ‘Dorcas had meer behoefte aan winterkleding en de andere stichting aan zomerkleding. Zo kwamen we bij Dorcas terecht.’   

Het gezinsleven stond sindsdien in het teken van Dorcas. Het huis leek soms wel op een pakhuis, met al die dozen en kleding. Geert: ‘Tijdens de Dorcas Voedselactie stonden de schuur, de garage én de gang helemaal vol. Er was nog een klein paadje richting de wasmachine, maar verder konden we nergens bij.’   

Het hele gezin hielp mee. Geert: ‘De kinderen zijn ermee opgegroeid. Ze wonen hier inmiddels niet meer in de buurt, maar helpen nog steeds. Zelfs de kleinkinderen staan in de supermarkt tijdens de Dorcas Voedselactie. Alie: ‘En onze kleinzoon heeft een spreekbeurt over Dorcas gehouden.’  

Mee op reis naar Oost-Europa

Het meest bijzondere van al die jaren zijn de reizen naar Hongarije, Roemenië en Oekraïne die Geert en Alie samen met Dorcas hebben gemaakt. Alie: ‘We hebben veel ellende gezien. Dat was verschrikkelijk. Bijvoorbeeld in Roemenië. We ontmoetten daar een oude vrouw. Ze woonde in een grote flat met haar 2 zoons. Beide kinderen hadden een beperking.’ Geert vertelt verder: ‘Op een gegeven moment vroegen ze of we voor hen konden bidden. Ik zie ons daar nog staan in die kamer. Wat moet je in vredesnaam voor deze mensen bidden? Ze hebben niks, een en al ellende. Ik vond dat een van de moeilijkste momenten.’  

Er gebeurden ook hele vrolijke dingen tijdens de reizen van Dorcas. Alie herinnert zich een bezoek aan een kerkdienst: ‘Daar zaten we, mooi achterin. Al snel werden we – we moesten voorin komen zitten. Dat waren we niet gewend.’ Het echtpaar was ook geraakt door het mooie werk van Dorcas. Geert: ‘We zagen wat het werk van Dorcas voor mensen kan betekenen. Bijvoorbeeld in Hongarije kregen mensen een opleiding in een bakkerij. Hier zat ook een korenmalerij bij. Dorcas zorgde voor goed zaaigoed, waardoor de tarweopbrengst beter werd. Dit werd door de bakker verwerkt. Het brood uit de bakkerij werd in het dorp voor een mooie prijs verkocht.’  

Verhalen voor de klas

Terug in Nederland vertelde het echtpaar hun verhalen weer in de kerk en op scholen. ‘Ik kon uren vertellen, de kinderen bleven geboeid luisteren. Ik ben denk ik wel bij alle scholen in de provincie geweest.’ De kinderen deden vervolgens mee met de rugzakactie van Dorcas. Ze vulden een rugzak met spullen bestemd voor een kind in een van de project-landen. Alie: ‘Dat was een enorm succes. De buren moesten zelfs meehelpen om alles uit te zoeken.’   

Geert herinnert zich nog een gesprek met een directeur van een openbare school in Winschoten. ‘Hij vroeg mij of het wel eens voorkwam dat de vrachtwagens met spullen onderweg werden leeggeroofd. Ik zei: nee, dat is bij Dorcas nog nooit gebeurd. De onderwijzer was verbaasd, maar Geert vertelde verder: Na het laden van de vrachtwagen ging de hele vrijwilligersploeg samen bidden. Bidden voor de reis en voor veiligheid. En bij aankomst dankten ze God voor de veilige reis. Toen ik dat had verteld, was de meester zo geraakt dat hij aan tafel zat te huilen.’ Alie gaat verder: ‘Nou, dat hebben we geweten. Wat een fantastisch werk heeft die leraar uiteindelijk gedaan. Hij belde ons een paar keer op of we nog rugzakjes hadden, want dan waren ze alweer op.’  

Bekendheid in de provincie

De verhalen van de familie Hassing werkten aanstekelijk. Regelmatig kwamen er journalisten over de vloer voor een interview of een reportage. Dat zorgde voor extra bekendheid. Daarnaast werd er door mensen veel over gepraat. Geert: ‘Overal waar we binnenkwamen, in een winkel of een bedrijf, zeiden mensen meteen: dat zijn die mensen van Dorcas. We werden overal bij geholpen. En weet je wat het mooist is? Bij alles wat we gedaan hebben, alles… daar hebben de mensen ons mee geholpen. Het heeft nooit een dubbeltje gekost. Nooit. Alleen de benzine voor onze eigen auto. Voor de rest: alles wat we nodig hadden, dat kregen we.’  

Stoppen

3 jaar geleden besloot het echtpaar dat het mooi was geweest. Ze waren inmiddels de 80 al ruim gepasseerd. Of het moeilijk was om te stoppen? Geert: ‘Ja, enorm. Maar we werden gewoon te oud. Het viel niet meer mee.’ Ze namen contact op met Dorcas en kregen een mooie brief. Ook Alie vond het zwaar om te stoppen. ‘We waren altijd zo gewend om bezig te zijn. We hadden altijd koffiedrinkers over de vloer. Dat ben je dan kwijt. En dat vinden we best lastig. Tegelijk zijn we dankbaar voor alles wat we hebben kunnen doen en alle mensen die we hebben leren kennen.’  

Sponsoren van een granny

Nu het vrijwilligerswerk er op zit, blijft het echtpaar Hassing nog steeds bij Dorcas betrokken. ‘Vooral nu met de situatie in Oekraïne. Dat komt extra dichtbij, omdat wij daar zelf ook zijn geweest. We hebben Dorcas geld gegeven toen ze er naar vroegen.’ Daarnaast sponsort het echtpaar ook een granny. Haar foto staat op een prominente plaats op de kast in de woonkamer.   

Helaas is er geen opvolger gevonden voor het werk van Geert en Alie. ‘Je moet mensen hebben die er vol van zijn. Die zich er altijd en elke dag voor willen inzetten. En dat waren wij, geloof ik. We zijn er op een dag gewoon maar aan begonnen. We konden toen nog niet weten dat we dit zo lang zouden doen.’  

• Wil je ook vrijwilliger voor Dorcas worden? Kijk dan eens op vrijwilligvoordorcas.nl of er een leuke vacature voor jou is.

08 september 2022