Bijna veertig jaar vrijwilliger: van voedseltransporten tot potgrondacties

Het is bijna veertig jaar geleden dat Henk (74) en Corrie (74) van Wijgerden gevraagd werden om zich in te zetten voor christenen in Oost-Europa die hun geloof toen niet openlijk konden belijden. Ze werden geïnspireerd door Jaap en Maaike de Koster, die bij hen in het dorp woonden. Dit echtpaar reisde met bijbels en eten in de kofferbak als ‘toerist’ de grens over. Het sprak Henk en Corrie aan. ‘Dat was in 1986’, vertelt Henk. ‘Adressen werd op briefjes geschreven, dan onthouden, en vervolgens weggegooid. Die mochten niet meegenomen worden.’ Veertig jaar later zijn Henk en Corrie nog steeds vrijwilliger voor Dorcas.

Een kleine werkgroep met groot bereik

Echtpaar Van Wijgerden uit Herwijnen zet een werkgroep op en begint met een kledingdepot. De werkgroep weet van aanpakken, er komen veel activiteiten bij en meerdere grote acties per jaar. Zo verkopen ze zelfgemaakte spullen in de kerk, op markten, en bij de dagbesteding voor mensen met een verstandelijke beperking in Zaltbommel. Ook doen ze jaarlijks mee met de Dorcas Voedselactie, organiseren ze elk najaar een grote kledinginzamelingsactie en in het voorjaar een potgrondactie die ook nog eens rond de 1000 euro oplevert.

Een heleboel activiteiten, en dat terwijl de werkgroep maar uit vier vaste mensen bestaat. Henk: ‘Een kleine werkgroep is wel fijn, hoor, dan zit je veel eerder met elkaar op één lijn.’ Iedereen in de werkgroep heeft zo zijn taken. Corrie maakt met hun dochter de zelfgemaakte spulletjes die tijdens presentaties en op markten worden verkocht. Corrie: ‘Denk aan kaarten en kleine cadeautjes. En vroeger maakte ik ook wel lappendekens om te verloten.’ Vrijwilliger Volker Wytzes coördineert de acties, Winy van Wijk is al jarenlange de secretaresse, en een andere vrijwilliger William Arendonk, die verder niet in de werkgroep zit, ontfermt zich over het inzamelen van de kleding voor de kledingactie. Henk: ‘En ik ben al veertig jaar de voorzitter, vang de vrijwilligers van de potgrondactie op en ga bij bedrijven en winkels langs om te vragen of ze ons willen sponsoren. Daar haalden we vroeger wel 15.000 tot 20.000 gulden per jaar op. Daarmee konden we goederen en voedsel kopen voor Oost-Europa. ’

De zoektocht naar sponsors in een trouw dorp

Geld was niet het enige wat de werkgroep gesponsord kreeg. Vrijwilliger Henk: ‘Op een gegeven moment was ik op weg om bij Firma Vlot te vragen of ze een vrachtwagen wilden sponsoren voor voedseltransporten naar Oost-Europa. Onder het mom van feliciteren omdat ze zoveel jaar getrouwd waren, kwam ik binnen. Zegt de beste man: je komt niet alleen om te feliciteren, of wel? Dus ik gaf toe: nee, of jullie misschien ook een vrachtwagen willen doneren? Oh, zei de man opgelucht. ‘Ik dacht dat je kwam vragen of ik ouderling wilde worden. Dat wil ik niet, maar een vrachtwagen met twee chauffeurs en diesel zijn je gegund.’

De inzet van Henk en Corrie wordt erkend in het dorp en de omgeving. ‘Er is heel veel medewerking van mensen uit onze omgeving’, vertelt Henk. ‘De financiële kant van al die transporten werd altijd gedekt door bedrijven en mensen uit de buurt.’

Op transport naar Oost-Europa

De werkgroep organiseerde uiteindelijk 28 transporten. Een naar achter Rusland, twee naar Moldavië, twaalf naar Roemenië en dertien naar Oekraïne. Vier van deze reizen werden gecombineerd met een klusreis waarin een school en klinieken werd gebouwd en verbouwd. ‘Het eerste transport reed mijn zwager’, vertelt vrijwilliger Henk. ‘Die stelde toen zijn vrachtwagen ter beschikking.’ Vrachtwagens vol etenswaren gingen de grens over, niet altijd zonder slag of stoot. Eén keer hebben ze 183 uur vast gestaan bij de grens van Moldavië. ‘We hadden tonnen bloem in de vrachtwagen, maar dat mocht het land niet in. We moesten alle papieren én onze paspoorten inleveren, en daar stonden we dan. Vrachtwagen aan de ketting.’ Een contactpersoon bij Dorcas kreeg de vrachtwagen gelukkig na verloop van tijd weer op vrije banden. Het gezelschap moest terug Roemenië in voor nieuwe papieren. In de nieuwe papieren stond alleen niet dat er bloem vervoerd werd en dat was toch wel degelijk het geval. Dus de groep kwam weer de grens niet over. Henk: ‘Toen hebben we uiteindelijk de bloem kunnen lossen in Hongarije. Klaar dat we ermee waren!’

Indringend bezoek in Roemenië

Henk vergeet nooit meer zijn eerste bezoek aan Roemenië toen het gezelschap naar een kindertehuis ging. Op de heenweg kregen ze een kind aangeboden, of ze die mee konden nemen naar het Westen? De ouders wilden een betere toekomst voor hun kind. ‘Dat hebben we moeten weigeren,’ vertelt Henk. De groep reed door en kwam bij het kindertehuis aan. Daar lagen kinderen op kale pallets die met de brandslang werden schoon gespoten. Hoewel het halverwege januari was – ‘het was bitterkoud’ – hadden ze bijna niets aan. ‘Diezelfde week nog hoorden we dat een aantal kinderen uit het tehuis was overleden’, vertelt Henk. ‘Het was hartverscheurend.’ Gelukkig kon Henk het een plek geven. ‘Ondanks alles hadden we houvast aan onze Schepper die ons steunt en nabij is.’

Rustiger vaarwater

Eerder deden Henk en Corrie voor hun gevoel wel 35 dingen op een dag. Van acties tot sponsorlopen tot presentaties. Maar het werd wat te veel en ze doen het daarom nu wat rustiger aan. Henk: ‘Niet dat we lui zijn geworden, hoor, maar wel wat ouder.’ Aan de transporten kwam eerder al een einde, maar: ‘Ik heb altijd geroepen: ik mis het transporten nog steeds.’ Corrie: ‘Ik heb het altijd met veel plezier gedaan. En Henk ook. Hij was een keer zo enthousiast toen hij weer vertrok met een vrachtwagen, dat hij iedereen gedag zegde behalve mij. Hij was de straat bijna uit toen hij erachter kwam. Toen ben ik maar de straat opgerend om nog afscheid te nemen.’

Henk: ‘Als we gezond mogen blijven, doen we dit werk volgend jaar veertig jaar. En nogmaals: zonder al die mensen uit Herwijnen en omgeving die ons al die jaren hebben gesteund, hadden wij ons niet zo kunnen inzetten en uiteindelijk zoveel mensen in nood kunnen helpen.’

14 augustus 2025