‘Het krijgen van hulp geeft mij hoop’
‘In Soedan kon ik tenminste iets met mijn handen doen, voor mezelf en mijn gezin zorgen en iets van mijn leven maken’, zegt Angelina Adel in Zuid-Soedan. Met haar zeven kinderen ontvluchtte ze de oorlog in Soedan. ‘Nu is het ontvangen van hulp mijn enige hoop.’ Dankzij de hulp van Dorcas en andere organisaties krijgen Angelina en haar gezin voedsel.
Angelina was ongeveer 28 jaar oud toen ze samen met haar man en toen nog vier kinderen vanuit hun thuisland Zuid-Soedan naar buurland Soedan emigreerde. Zuid-Soedan leek niet de juiste plek voor hen te zijn, omdat ze geen vee hadden en weinig mogelijkheden om in hun levensonderhoud te voorzien. Hoewel dit betekende dat ze hun familie moesten achterlaten, vertrokken ze naar buurland Soedan, vastbesloten een betere toekomst voor zichzelf en hun kinderen op te bouwen.
Het leek een goede beslissing te zijn. Angelina startte een succesvol bedrijf in het brouwen van witte wijn van sorghum. Haar man werkte als kok in een restaurant. Samen konden ze voor hun groeiende gezin zorgen. Hun jongste drie kinderen werden in die periode geboren. Nu hebben ze vier meisjes en drie jongens, in de leeftijd van 6 tot 25 jaar. De oudste zoon kampt met psychische problemen en heeft extra zorg en aandacht nodig.
Oorlog
Hun leven werd op zijn kop gezet toen twee jaar geleden de oorlog uitbrak in Soedan. Het geweld en de onveiligheid stapelden zich op tot de traumatische gebeurtenis waarbij een gerichte aanval van de paramilitairen hun dorp trof. Ze gingen van huis tot huis en moordden en plunderden. Er ontstond veel chaos en de ongewapende bevolking rende alle kanten op, in een poging te ontsnappen.
Die dag in december 2023 was de laatste keer dat Angelina haar man zag. Hij was in het veld en is daar hoogstwaarschijnlijk omgebracht, net als Angelina’s zus, die ook naar Soedan was geëmigreerd. Zij werd in haar huis vermoord.
Terugkeer
Angelina bleef achter. Alleen met haar zeven kinderen. In een vreemd land, verwikkeld in een verschrikkelijk conflict. Na enkele zeer moeilijke maanden werd haar dorp opnieuw het doelwit. Dit keer door luchtbombardementen. Tot overmaat van ramp was haar tweede zoon nu vijftien jaar oud en sterker geworden, waardoor hij een ernstig risico liep om met geweld door het leger te worden gerekruteerd.
Angelina kwam tot de conclusie dat ze geen andere keuze had dan alles achter te laten en terug te keren naar haar geboorteland Zuid-Soedan. Ze verkocht onmiddellijk al haar bezittingen, haar twee bedden, een waardevolle pan, haar kopjes en bestek. Door de haast kon ze niet over een eerlijke prijs onderhandelen. Ze nam alles aan wat iemand haar wilde geven om de reis, met drie vrachtwagens, te kunnen maken.
Hout verzamelen
In Zuid-Soedan zijn ze veilig. Maar het is vreselijk moeilijk voor Angelina en haar kinderen om in leven te blijven. Bij aankomst ontdekte ze dat haar ouders waren overleden. Haar twee overgebleven zussen waren nu getrouwd en hadden het dorp verlaten.
Iemand in het dorp bood haar en haar kinderen een logeerkamer aan van krap aan zes vierkante meter. Vanuit dat kleine kamertje trekt Angelina er nu elke dag op uit om hout te verzamelen in het bos. Vervolgens loopt ze er uren mee op haar hoofd, naar het centrum van het dorp Wanyjok, in de hoop het te verkopen.
Als dat lukt, krijgt ze er niet meer dan duizend Zuid-Soedanese ponden voor: zo’n veertig eurocent. ‘Maar het is alles wat ik kan dragen’, zegt ze, wijzend naar haar hoofd. ‘In Soedan kon ik tenminste iets met mijn handen doen, voor mezelf en mijn gezin zorgen en iets van mijn leven maken. Het krijgen van hulp geeft mij nu alleen nog hoop.’
Samen met ZOA en andere partnerorganisaties voorziet Dorcas in voedsel en geld voor duizenden mensen in Zuid-Soedan die honger lijden. De meesten van hen zijn, net als Angelina, gevlucht voor de oorlog in Soedan.
27 mei 2025
Vond je dit interessant om te lezen?
Meld je dan aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en het Dorcas Magazine.