Noodhulpcoördinator Rijk van Ginkel in Mozambique over levensreddende bomen

‘Binnen 2 uur steeg het water tot ver boven de plafonds, meters hoog. De mensen schreeuwden en gilden. Kinderen waren zoek. We zagen hoe sommige van hen werden meegesleurd door enorme watermassa’s. We klommen in bomen. De bomen werden de redders van onze levens. Nooit, maar dan ook nooit mag hier nog één boom worden gekapt.’

Dit blog van onze collega Rijk van Ginkel is gepubliceerd in het Reformatorisch Dagblad.

‘Geluk’
Met pijn in mijn hart luister ik naar het verhaal van de leider van het dorp, in het gebied Dombe in Mozambique. 15 kinderen zijn hier verdronken. Ik probeer me in te denken hoe de ouders zich hebben gevoeld. Ze kunnen zelf niet zwemmen, maar zagen hoe hun kind meegesleurd werd… En dan hadden ze hier nog ‘geluk’. In andere dorpen steeg het water tot bóven de toppen van de bomen…

Bomen
Op de foto van de boom is nog te zien aan de bruingekleurde bladeren tot hoever het water daar gestegen is. Denk je eens in dat je daar in het topje zit en je hebt het water binnen 2 uur zo hard zien stijgen… En je weet niet of en wanneer het stijgen zal stoppen.

Noodhulp
Omdat in het gebied Dombe 26.000 mensen nog niet bereikt zijn, is Dorcas hier in nauwe samenwerking met Unicef in actie gekomen. Samen met nog een aantal andere organisaties. Voordat de handen uit de mouwen kunnen, moet eerst snel een duidelijk beeld worden verkregen van de situatie in deze gebieden.

Momenteel werkend als noodhulpcoördinator voor Dorcas, ben ik meteen met 2 andere collega’s aan de slag gegaan om dit beeld duidelijk te krijgen. Een rapid assessment uitvoeren, heet dat in ons vakgebied. Hoeveel latrines (toiletten) zijn er, waar halen mensen hun drinkwater vandaan, hoeveel waterputten zijn er nog in tact en hoeveel beschadigd? Op sommige plekken wonen sinds de ramp veel vluchtelingen. Zijn er voor hen genoeg voorzieningen voor schoon water en sanitatie (toiletten)?

Trauma’s
Ik heb veel in het buitenland gewerkt, ook in oorlogs- of rampsituaties. Toch blijft het me raken. Ik denk eraan hoelang Nederland nog de pijn van de watersnoodramp van 1953 heeft gevoeld. Het zal hier in Mozambique ook nog generaties duren voordat de pijn langzaam gaat afnemen.

Toch verwonder ik me over de houding van de gemeenschap. In een van de dorpen zie ik hoe de mensen nu alweer bezig zijn met het bouwen van een nieuwe school. ‘Want onze kinderen moeten leren voor een goede toekomst.’ Ze bouwen de school van palen en plastic. En de lessen zijn al begonnen. Wat een veerkracht!’

Rijk van Ginkel coördineert onze noodhulp in het door cycloon Idai getroffen rampgebied in Mozambique.

04 mei 2019