Het geschenk van hoop 

Door Agnes Kroese

‘Als ik terugkijk op de reizen die ik heb gemaakt, valt me één ding op: hoop bevindt zich vaak op de meest onverwachte plekken. Als Dorcas werken we in de moeilijkste omstandigheden, in situaties die we vanuit ons Nederlandse referentiekader misschien als hopeloos zouden bestempelen. Soms bekruipt me dat gevoel ook wel eens. Als ik mensen in hutjes zie wonen zonder schoon water of andere basisvoorzieningen. Als ik jonge kinderen alleen op straat zie zwerven in vieze kleding met gaten.  

Maar juist daar, waar ik het het minst verwacht, zie ik sprankjes hoop die me keer op keer verbazen. Zo ook tijdens mijn recente bezoek aan onze collega’s die in de Egyptische hoofdstad Caïro werken, in de beruchte wijk Mokattam. Deze wijk wordt ook wel ‘Garbage City’ (vuilniswijk) genoemd. De geur van afval was overal, drong door tot in elke vezel van mijn lijf. Ik zag vrouwen en kinderen met blote handen graaien in het vuil, op zoek naar bruikbare spullen. 

In die wijk baande ik me een weg door een steegje waar het afval hoog opgestapeld lag, tot ik over de drempel stapte van het gebouw van waaruit we werken. Wat ik daar ervoer, was zo anders dan wat ik buiten voelde en zag. De naam van ons project daar is ‘Oasis’ en zo voelde het ook: als een oase van rust en geborgenheid. Op de bovenste verdieping trof ik een groep vrouwen die me trots lieten zien wat ze hadden gemaakt: knuffels, laptoptassen en babyspullen, waaronder boxkleden en luiertassen. Met de verkoop verdienen ze een broodnodig extraatje.  

Voor mij is het meest indrukwekkende aan hoop dat het niet ontstaat door je te laten leiden door je omstandigheden. Het ontstaat door de kracht van mensen om hun eigen pad te vinden. Zelfs als dat pad door vuilnis heen leidt. Ik zag het in de ogen van deze vrouwen. Een glinstering van trots en vastberadenheid. Ondanks hun beperkte middelen hebben zij de kracht om te groeien, om meer te zijn dan hun omstandigheden. 

Ook in Oekraïne zag ik hoe vrouwen die door het conflict alles verloren hadden, weer hoop en perspectief vonden. Ze vonden de moed om hun leven opnieuw op te bouwen. Wat hen daarbij het meest hielp? Het besef dat ze niet alleen waren. Wat ik telkens weer merk, is hoe belangrijk het is om gezien te worden. Dat is misschien wel de krachtigste bron van hoop. Het lijkt een kleine daad, maar door mensen letterlijk te zien, laten we ze weten dat hun situatie niet hopeloos is, dat zij niet onzichtbaar zijn. Ik zie ook hoe belangrijk dat is voor mijn collega’s, die hun werk vaak onder de moeilijkste omstandigheden doen.  

Jezus is daarin mijn grote voorbeeld. Hij keek om naar de zwakken, naar mensen die door de samenleving als waardeloos werden bestempeld. Door hen te zien bracht Hij het besef dat ze ertoe doen. Dat is de kern van hoop. Het zijn de vrouwen in Egypte, de ontheemden in Oekraïne en de vele anderen die ik heb ontmoet – zij vinden hoop omdat er naar hen omgekeken wordt. Ik zie de teruggevonden trots en eigenwaarde. Ik zie mensen die, ook al is het leven zwaar, toch weer durven geloven in de toekomst. 

Dat is ook waar Pasen ons telkens opnieuw aan herinnert. Wanneer alles dood lijkt en er geen sprankje hoop meer is, is het juist de kracht van Jezus’ opstanding die ons de mogelijkheid geeft om weer op te staan, om verder te gaan, zelfs in de donkerste momenten. 

Pasen is het ultieme bewijs dat, zelfs wanneer het leven zijn laatste adem lijkt uit te blazen, er altijd nieuwe mogelijkheden zijn. Met de opstandingskracht van Jezus in ons, is er altijd hoop. Ik ben dankbaar dat ik samen met mijn collega’s die hoop mag bieden aan mensen in nood.’

14 april 2025