Vrijwilliger Hilly: ‘Rinkel de rinkel door de bocht met de collectebussen in de auto’

Het is 1997. De 41-jarige Hilly Pelleboer uit Zwolle doet mee aan een wandeltocht van 100 km in de Drentse natuur. ‘Ik weet nog dat ik dacht: waarom laat ik me niet sponsoren voor een goed doel?’ vertelt Hilly. Het goede doel werd Dorcas en jarenlang vrijwilligerswerk volgde.

Zwolle

Inmiddels is het 2024. Ik zit in de huiskamer van Hilly, een fitte, enthousiaste 68-jarige vol verhalen. ‘Wat leuk dat jullie aan me hebben gedacht!’ Ze biedt me koffie en zelfgebakken bananenbrood aan. Een bijzettafeltje staat vol met stekjes en breipennen liggen in een hoekje.

Hilly was meer dan twaalf jaar actief als lokale coördinator van de Dorcas Voedselactie en coördinator van de collectebussen. Dat deed ze veelal tijdens haar werk als verpleegkundige in ziekenhuis De Weezenlanden. ‘Ik had vaak tijd over tijdens nachtdiensten, kon ik mooi wat mailtjes versturen. En het ziekenhuis lag in hartje Zwolle; ik kon in mijn pauzes zo langs supermarkten om managers warm te maken voor de Dorcas Voedselactie. Ik at met de patiënten en hoefde daardoor in mijn eigen pauzes niet meer te eten. Ik liep zelfs met de collectebus in mijn pauzes. Ik werkte altijd 200 procent: 100 procent als verpleegkundige en 100 procent voor Dorcas.’

Dorcas Voedselactie

Als coördinator van de Dorcas Voedselactie had Hilly contact met zo’n twaalf supermarkten in Zwolle. In de jaren dat ze coördinator was, zamelde Dorcas nog voedsel in voor mensen in Oost-Europa. Vrijwilligers deelden boodschappenlijstjes uit wat supermarktklanten in de winkel konden gaan kopen. Dorcas bracht het ingezamelde eten vervolgens naar mensen in nood.

Hilly had ook het overzicht over de vrijwilligers: wie stond waar tijdens de actieweek. ‘Er vielen weleens gaten, maar het kwam uiteindelijk altijd wel goed.’ Zelf ruilde ze zoveel diensten met haar collega’s dat ze vaak de hele week niet hoefde te werken. Middelbare scholen bleken een onverwachte bron van vrijwilligers, want meehelpen bij de actie telde als maatschappelijke stage. En zo stonden er op den duur troepen middelbare scholieren flyers uit te delen en producten in te pakken. ‘Wel vaak in het weekend voor of na de actie, zodat ik ze wat beter in de gaten kon houden.’

De ingezamelde etenswaren werden naar Genemuiden gebracht en daar verdeeld in dozen. Eén doos ging naar één huishouden en dus werden er verschillende producten in zo’n doos gestopt. ‘Ik had dan contact met de vrijwilligers daar, ook om te vragen of er nog gebrek aan iets was. Want bijvoorbeeld jam en Brinta werd wel vaak gegeven, maar producten als olijfolie werden soms wat vergeten. Daar konden we dan in de winkel nog specifiek naar vragen.’

Collectebussen

Iets anders wat Hilly oppakte in Zwolle was de collecteweek. ‘Ik wilde het liefst voor Pinksteren de jaarlijkse collecteweek hebben gehad. Dan zijn de dagen lang, maar mensen zijn nog niet op vakantie.’ Ze lacht: ‘Ik was daar wel geraffineerd in.’ Ze had een vaste groep mensen die collectebus wilden lopen en ze wist ook precies welke straten nog niet waren geweest. ‘Als ik dan in de buurt moest zijn, nam ik de collectebus mee en deed ik nog wat straten. En de straten met veel ouderen kon ik mooi in de ochtenden doen.’

Ze denkt terug aan een voorval met een rechter. ‘De collectant die aan zijn deur kwam had geen legitimatiebewijs bij zich. Of diegene terug kon komen met het bewijs. Een dag later stond de collectant aan zijn deur, en wat denk je? De rechter geeft 70 cent. En dat terwijl de mensen van het woonwagenkamp zo hun hele portemonnee leeg kieperen in de bus.’

Na de week werden de bussen naar de bank gebracht om het geld te tellen. ‘Rinkel de rinkel door de bocht met de collectebussen in de auto. Vieze vingers dat je dan kreeg!’

Coins for Change

Achter de bank staat een kast vol met mappen met jaartallen erop. Hilly herinnert zich de actie Coins for Change nog en ze pakt er een map bij. Toen Nederland over ging van guldens naar euro’s kon je de munten die je nog thuis had liggen inleveren bij de Dorcas-depots. Dorcas mocht toen een bepaald percentage van de opbrengst houden. Het appartement van Hilly in een flat was ook een inleverpunt. ‘Ik vroeg aan iedereen of ze de munten in andere tassen konden vervoeren en niet de originele doorzichtige tassen. Ik vertrouwde m’n buren niet helemaal. Maar wat denk je? Sommige mensen kwamen gewoon met die tassen aan zetten waar je alle munten in zag zitten. En eentje knapte ook nog open op de trap! De muntjes stuiterden zo van de treden. Ik heb als een gek alles bij elkaar geharkt met stoffer en blik. Toen hebben we toch maar een andere verzamellocatie afgesproken.’

Reorganisatie

Na een reorganisatie bij Hilly op het werk in 2015 bleek de grote vrijwilligersrol niet meer te passen. ‘We gingen veel werken met invalkrachten en werkdiensten ruilen werd veel lastiger. Ik kon niet meer zo makkelijk de week van de voedselactie vrij regelen.’ Ook ging ze in Isala werken, een ziekenhuis dat buiten de binnenstad lag en waardoor ze in haar pauzes niet meer de stad in kon. ‘Toen was het mooi geweest’.

Ze doet nu ander vrijwilligerswerk. Ze zit in de verhuurcommissie van haar kerk en is vrijwilliger bij het christelijke eetcafé in Zwolle. Ook doet ze de catering bij de Alpha Cursus.

Ze biedt me soep aan en een broodje. Leuk om te merken dat ze nog steeds mensen van eten voorziet.

27 augustus 2024