Het verhaal achter de broodzak…

Knuffels, dekens, etuis, tassen én broodzakken. Op de bovenste verdieping van Oasis, het gemeenschapscentrum in de Egyptische hoofdstad Caïro, werken dagelijks tien vrouwen hard aan het maken van allerlei creaties van stof. Ze werken voor commerciële klanten en maken verschillende producten op verzoek. Van de opbrengst ontvangen de vrouwen een salaris en worden de materialen betaald.

De vrouwen zitten om een grote tafel in een centrale ruimte. Ze kletsen gemoedelijk en werken ondertussen lekker door met naald en draad. Op tafel liggen allerlei stoffen verspreid. Aan de zijkant staan tafels met daarop de vrolijk gekleurde creaties die al klaar zijn. Naast de centrale ruimte zit een groot hok, volgepropt met heel veel soorten en kleuren stoffen. Aan de andere kant is een aparte kamer met de naaimachines.

Wie zijn deze vrouwen en wat is hun verhaal?

Nabila: ‘Oasis is voor mij meer dan een werkplek’

Nabila is 46 jaar, getrouwd en moeder van vijf kinderen. Hiervoor werkte ze thuis, waar ze bergen afval sorteerde.

‘Ik houd enorm van handwerken en wil altijd nieuwe technieken leren. Ik heb eerst een naaitraining gevolgd en ben daarna hier gaan werken. Hierdoor ben ik minder afhankelijk van mijn man, want ik verdien nu mijn eigen geld. Ook geniet ik van het contact met de andere vrouwen en voel ik me zelfverzekerder.

Oasis is voor mij meer dan alleen een werkplek. Ik volg ook cursussen voor ouders en levensvaardigheden. Ik krijg handvatten aangereikt hoe ik moet omgaan met mijn kinderen. Maar ook met mijn man. We waren niet gewend conflicten uit te spreken. Ik leer nu waarom dat beter is om wel te doen en hoe ik dat kan aanpakken.

Door mijn werk hier hoop ik mijn kinderen een betere toekomst te kunnen geven. Ik wil dat ze hun eigen weg vinden, zelfvertrouwen hebben en gaan studeren wat ze echt willen.’

Samira: ‘Mijn inkomen zorgt voor minder druk op mijn man’

De 41-jarige Samira is getrouwd, maar heeft tot haar grote verdriet geen kinderen. Ze heeft geen vak geleerd en werkte hiervoor in een fabriek waar ze nauwelijks betaald kreeg.

‘Ik heb geen kinderen en dat maakt mij verdrietig. Thuis voelde ik mij steeds negatiever worden. Hier werken is heel goed voor mij. We werken hier niet alleen, maar kijken ook naar elkaar om. We zijn er voor elkaar. Dat is goed voor mij. Ik hou van het werk hier en heb vooral een passie voor borduren. Door mijn werk verdien ik nu zelf een inkomen en kan ik betalen voor mijn eigen spullen. Dat legt minder druk op mijn man.

Ik droom ervan dat dit project in de toekomst groter wordt. Ik hoop dat we meer opdrachten krijgen en dat er daardoor ook meer plek is voor andere vrouwen.’

Marian: ‘De vrouwen zijn een tweede familie’

Marian heeft geen vak geleerd, maar mocht van haar moeder niet werken in de recyclefabriek voor vuilnis. Toen ze hoorde van dit project besloot ze zich aan te melden.

‘Ik wist helemaal niks van naaien voor ik hier kwam. Gelukkig kon ik een cursus volgen en heb ik veel vaardigheden geleerd. Het leuke is dat het geen routinewerk is, de producten zijn steeds anders. 

Niet alleen het werk is leuk, ook de mensen zijn fijn. Deze vrouwen voelen als een tweede familie. Als je gefrustreerd bent over thuis, dan kun je dat hier kwijt. Het is heerlijk om hier te komen.

Ook staan we voor elkaar. We vullen elkaar aan, leren van elkaar en steunen elkaar. Als iemand ziek is, maakt een ander het af. En bij een deadline helpen we elkaar allemaal.

Ik wil hier heel graag blijven werken. Wel hoop ik dat de inkomsten wat stabieler worden. Soms hebben we heel veel orders in een keer en soms bijna niets.’

03 oktober 2023