‘Wat een opluchting toen ik een brief van Olena kreeg’

Oekraïne is gevoelsmatig een stuk dichterbij gekomen toen Rusland in februari 2022 een grootschalige invasie begon. Dat merkt ook Ingefleur Spreij (37) uit Apeldoorn. Ze sponsorde al jaren een meisje uit Oekraïne en zat maandenlang in onzekerheid omdat ze niet wist hoe het ‘haar’ Olena verging.  

Hoe was het voor je om te zien dat er oorlog uitbreekt in een land waar je een kind sponsort en dus iemand kent? 

 ‘Ik kan er nog niet eens over praten zonder te huilen. Wat er in Oekraïne gebeurt, raakt me heel diep. Toen de oorlog uitbrak, was Olena bijna jarig, ze zou zes jaar worden. Tot voor kort wist ik niet eens waar ze woonde. Ik was als de dood dat zij en haar gezin in omgeving Marioepol zou zitten of in het noorden, waar vreselijke gevechten waren, of in de Donbas. Elke keer als er een stukje bevrijd werd, dan hoopte ik op zijn minst dat ze daar zat. Het was een gigantische opluchting toen ik een update over haar kreeg waarin stond dat het goed met haar ging. Ik kreeg ook een nieuwe foto van haar. Ze keek wat sip, maar dat is misschien ook gewoon hoe het is nu. Ik was in elk geval blij om te zien dat ze een roze jurkje droeg in de juiste maat. Op een eerdere foto had ze kleren aan die te klein waren.’ 

Wat hebben de ontwikkelingen in Oekraïne in 2022 met jou gedaan als sponsor?   

‘Toen de oorlog uitbrak, was er een initiatief van christenen om elke dag om 16.00 uur te bidden voor Oekraïne. Dat doen mijn ouders en ik nog steeds. Mijn vader heeft elke dag nieuwe gebedspunten voor specifieke personen aan Russische of Oekraïense zijde of brengt politieke onderwerpen naar voren in zijn gebed. Natuurlijk komt Olena dan ook voorbij. Ze blijkt in het westen te wonen, waar het relatief veilig is. Tegelijkertijd realiseerde ik me: zoveel kinderen zitten wél in die gevaarlijke gebieden. Zit Olena er niet, dan wel een ander kind.´ 

Hoe ben je ooit begonnen met het sponsoren van een kind via Dorcas? 

‘Van jongs af aan had ik een groot verlangen om zelf moeder te worden. Het leek er lange tijd niet op dat dat zou gaan gebeuren, onder meer vanwege mijn gezondheid. Ik dacht er wel over na om pleegmoeder te worden of een weeshuis te hebben of te adopteren, maar die opties vielen om dezelfde reden af. Het sponsoren van een granny kende ik via mijn moeder, maar een kind kon dus ook! Toen dacht ik: dat is toch eigenlijk ook veel beter? Dan steun ik een kindje in zijn eigen omgeving, bij zijn eigen familie in zijn eigen cultuur. Toen ik ergens in de twintig was, kreeg ik mijn eerste sponsorkindje, Ksenyiya, ook in Oekraïne. Zo schattig, een meisje van drie. Ze had een beperking, haar beentjes waren gespalkt. In mijn slaapkamer had ik een foto van haar staan. Zij is uit het programma voor sponsoring gegaan, nog voor de oorlog. Ik weet niet waarom. Ik vind het erg dat ik nu niet weet hoe het met haar gaat, zeker vanwege haar beperking. Ik bid nog steeds voor haar. Ksenyiya blijft in mijn hart en in mijn gebed.’ 

Waarom vind je het belangrijk om een kind te ondersteunen? 

‘Omdat ze praktisch geholpen worden en daardoor ook het evangelie mee krijgen. In Jakobus staat dat je geen heilige verhalen tegen mensen moet ophangen als ze honger hebben, geen kleding hebben of in een onveilige situatie verkeren. Wat je moet doen, is hen praktisch dienen. Dorcas doet dat, draagt zo het evangelie uit en maakt deze kinderen ook bereikbaar voor de goede boodschap. Zeker nu ik toch zelf moeder ben geworden, gaat mijn hart ook heel erg uit naar de moeders. In dit geval in het bijzonder naar de moeder van Olena, die alleenstaand is en zes kinderen heeft. Echt, ongelooflijk. Ik zou willen dat ik haar praktisch kon helpen. Nu dat niet gaat, ben ik blij dat ik de financiële bandbreedte heb om haar te helpen. Ik vind het fantastisch dat zoiets als Dorcas bestaat en dat het enige wat ik hoef te doen, geld overmaken is. Zelfs dat hoef ik niet eens te doen, het wordt gewoon automatisch afgeschreven.’ 

De omstandigheden van Olena 

De projecten van het sponsorprogramma waar Olena in zit, worden hoofdzakelijk uitgevoerd in de stad Berehove, een stad vlak bij de grens met Hongarije. De meeste kinderen die deelnemen aan de activiteiten hebben een Roma-achtergrond. Het betreft gezinnen met alleenstaande ouders, meestal moeders, maar ook gezinnen met ouders die geen werk hebben of kampen met gezondheidsproblemen. De gezinnen die hulp krijgen, leven veelal in omstandigheden die ver onder het gemiddelde in Oekraïne liggen. Door ondersteuning van sponsors worden activiteiten voor de kinderen georganiseerd en krijgen ouders of verzorgers van de kinderen ondersteuning bij de opvoeding.  

30 mei 2023